IRENA ŚWIDZIŃSKA 1917 – 1994

Pierwsza Przewodnicząca Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego na Dolnym Śląsku.

Irena Świdzińska z domu Popkow urodziła się 28 marca 1917 roku w Śmiałej na terenie byłego Związku Radzieckiego. Ojciec był lekarzem laryngologiem, matka pielęgniarką. Po śmierci rodziców wychowywała się w rodzinie matki w Warszawie, gdzie w 1935 roku ukończyła Gimnazjum im. Marii Konopnickiej. Po otrzymaniu świadectwa dojrzałości rozpoczęła naukę w 2,5-letniej Szkole Pielęgniarstwa przy ul. Smolnej 6 w Warszawie. Dyplom pielęgniarki otrzymała w 1938 r.
Pierwszą pracę zawodową podjęła w wiejskim Ośrodku Zdrowia w Tuchowiczu w powiecie łukowskim. Tam wyszła za mąż za inżyniera rolnika Władysława Świdzińskiego i przeniosła się do miasta Łodzi , gdzie pracowała jako kierowniczka Ośrodka Zdrowia Łódź –Bałuty.
Po wybuchu wojny od 06.09. 1939 r. do 15. 10. 1939 r. brała udział w obronie Warszawy pracując jako pielęgniarka w Polowym Szpitalu na terenie banku przy ul. Czackiego w Warszawie. Po wysiedleniu z Warszawy przeniosła się do Buska Zdroju, gdzie zamieszkała u rodziców męża. Pracowała tam na stanowisku pielęgniarki w sanatorium dziecięcym “ Górka”.
Jesienią w 1941 roku wraz z mężem i córką przeniosła się do Kraśnika Lubelskiego, gdzie współorganizowała Szpital Zakaźny dla żołnierzy II Armii Wojska Polskiego.
Po zakończeniu wojny zamieszkała na Ziemiach Odzyskanych w Witosławicach a od 1947 roku we Wrocławiu. Pracowała w Szkole Pielęgniarskiej we Wrocławiu przy ul. Bartla 5.Początkowo jako instruktorka a następnie jako kierownik szkolenia praktycznego. Od 1956 roku organizowała pracę pielęgniarską w Stacji Pogotowia Ratunkowego we Wrocławiu gdzie pełniła funkcję przełożonej pielęgniarek. Od 1958 roku objęła stanowisko przełożonej pielęgniarek w Miejskim Szpitalu Ginekologiczno-Położniczym im. Madurowicza przy ul. Glinianej. W tym czasie szpital był bazą szkoleniową dla trzech szkół pielęgniarskich i szkoły położnych. Pani Irena była wykładowcą w tych szkołach, uczyła pielęgniarstwa ginekologiczno- położniczego, etyki zawodowej oraz organizacji i zarządzania w pracy pielęgniarek i położnych.
Na stanowisku przełożonej pielęgniarek w tym szpitalu pracowała do czasu przejścia na emeryturę. Praca społeczna Pani Ireny Świdzińskiej związana była z pielęgniarstwem i ze służbą zdrowia. Przez wiele lat była wice przewodniczącą Zarządu Wojewódzkiego Związków Zawodowych Pracowników Służby Zdrowia we Wrocławiu. W Zarządzie Głównym tego związku w Warszawie przez okres czterech kadencji pełniła funkcję przewodniczącej Głównej Sekcji Pielęgniarskiej. W latach 1954-1960 była radną miasta Wrocławia, wice przewodniczącą Komisji Zdrowia Rady Narodowej m. Wrocławia.
W latach 1953 –1962 brała czynny udział w pracach Zarządu Wojewódzkiego PCK we Wrocławiu. Od 1956 roku była współorganizatorką Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego. Na I Krajowym Zjeździe 8 stycznia 1957 roku w Warszawie została wybrana i weszła w skład 12 osobowego Zarządu Głównego PTP. Postulaty I Zjazdu to: 1/ujednolicenie kształcenia zawodowego, 2/ zagwarantowanie dla pielęgniarek stanowisk dyrektorów i wizytatorów szkół pielęgniarskich 3/weryfikacja i modernizowania programów nauczania 4/utworzenie ośrodka specjalizacji podyplomowej 5/ Utworzenie w Ministerstwie Zdrowia komórki ds. pielęgniarstwa, 6/Opracowanie projektu nowej ustawy o zawodzie.
W 1957 roku została wybrana pierwszą przewodniczącą Oddziału Dolnośląskiego Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego. Wybierana na kolejnych Zjazdach pełniła tą funkcję przez wiele lat.
Dzięki Jej aktywności na terenie ówczesnego województwa Dolnośląskiego funkcjonowało ponad 30 kół PTP. W tym czasie wszystkie zatrudnione pielęgniarki i położne były członkiniami Towarzystwa. i były bardzo z tego powodu dumne.  Za wzorową pracę zawodową i społeczną na rzecz zawodu pielęgniarek i położnych, profesjonalizm, serce ,życzliwość i przyjaźń okazywaną ludziom otrzymała wiele odznaczeń państwowych, resortowych oraz złotą Honorową Odznakę Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego.
10 lipca 1994 roku odeszła na zawsze. Pochowana jest we Wrocławiu na cmentarzu przy ul. Bujwida. W naszej pamięci i wspomnieniach pozostanie niedoścignionym wzorem, wspaniałą koleżanką, wielką społecznicą, oddaną pielęgniarką i serdecznym przyjacielem.

Opracowała Teresa Fichtner-Jeruzel