Barbara Łodyńska (1916-1981)

Barbara Łodyńska urodziła się 29.08.1916 r. w Łasku w województwie łódzkim. Jej rodzice Jan i Weronika z domu Bem mieli czworo dzieci. Najmłodszą była Barbara. Ojciec był szewcem, zmarł gdy Basia miała zaledwie dwa lata. W 1925 r. przyjechała z matką do Warszawy i została umieszczona w Bursie im. St. Staniszewskiego przy ul. Koszykowej 3. W Warszawie ukończyła Publiczną Szkołę Powszechną oraz Państwową Szkołę Handlową [1936]. W 1937 roku uczęszczała na roczny kurs dla Sióstr Pogotowia Sanitarnego PCK, ukończyła  go z wynikiem bardzo dobrym. Podjęła pracę w Instytucie Chirurgii Urazowej przy ul. 6-go Sierpnia 37 (obecnie Nowowiejska) w Oddziale Neurochirurgicznym. Oddział ten powstał w 1935r. dzięki staraniom Prof. Orzechowskiego i młodego wówczas lekarza Jerzego Choróbskiego stypendysty m.in. Fundacji Rockefellera. Dzięki szkoleniom w amerykańskich i kanadyjskich klinikach uzyskał specjalizację z neurochirurgii, brał udział w badaniach nad padaczką. Pielęgniarką operacyjną oraz oddziałową była Janina Dukielska, pierwsza pielęgniarka neurochirurgiczna w Polsce. Na początku marca 1939 r. oddział został przeniesiony do Szpitala Dzieciątka Jezus. Dysponował dwudziestoma łóżkami i własną salą operacyjną. W tym czasie Barbara Łodyńska została zatrudniona w Szpitalu Ubezpieczeń Społecznych przy ul. Czerniakowskiej 231, a w 1940 r. ponownie podjęła pracę w Oddziale Neurochirurgii w Szpitalu Dzieciątka Jezus jako pielęgniarka opatrunkowa i operacyjna. Powstanie Warszawskie zastało Ją w pracy. Szpital był również polem walki. Niezwykle ofiarnie poświęcała się pracy, wśród chorych spędzała całe dnie i noce. Była jednocześnie pielęgniarką, salową a często i lekarzem  ( gdy trzeba było szybko podejmować decyzję dotyczącą postępowania leczniczego). Z narażeniem życia przekradała się na Pola Mokotowskie, aby przynieść chorym owoce i warzywa. Wielu powstańcom zakładała fikcyjne opatrunki gipsowe chroniąc ich przed rozstrzelaniem czy wywózką do obozu. Żyła w ciągłym zagrożeniu utraty wolności.

,,Rok 1944 połączył losy oddziału z tragedią miasta i Powstaniem Warszawskim, ostatni zapis w księdze oddziałowej zanotowano 31 lipca 1944. Lekarze pracowali w prowizorycznych szpitalach pow ocalał stańczych. W oddziale z personelu fachowego została pielęgniarka Barbara Łodyńska, która w miarę swoich możliwości opiekowała się przywożonymi rannymi, zabiegała o ich wyżywienie, broniła przed ewentualną egzekucją, a ponadto dbała o jakże cenny sprzęt, który mógł być w każdej chwili zabrany. Życiorys tej dzielnej osoby jest w aktach Kliniki. Po upadku powstania nastąpiła ewakuacja szpitala. Pani Łodyńskiej i Panu Świniarskiemu zawdzięczamy, że zarówno sprzęt, instrumentarium, jak i archiwum oddziału zostało wywiezione i zabezpieczone.” Jerzy Bidziński, Andrzej Marchel Katedra i Klinika Neurochirurgii

Po wyzwoleniu Warszawy, dzięki uratowaniu instrumentarium i sprzętu oraz archiwum, które przewieziono z Piastowa, można było rozpocząć działalność oddziału. Warunki były bardzo trudne, ocalały budynek miał uszkodzony dach, powybijane szyby i zdewastowane wnętrze. Do pracy zgłosił się cały personel lekarski i pielęgniarski oraz salowy Józef Świniarski. Klinikę na czas remontu w 1947 roku, przeniesiono do Szpitala Przemienienia Pańskiego. Prof. Choróbski z zespołem pozostali tam przez kilka lat. W 1951 r. Klinika wróciła do Szpitala Dzieciątka Jezus do nowego budynku.

Po zakończeniu wojny Barbara starała się o uzyskanie dyplomu pielęgniarki. Było to możliwe dopiero w 1948 r. Po ukończeniu kursu organizowanego przez Ministerstwo Zdrowia (II kurs) uzyskała dyplom pielęgniarki. Całe życie zawodowe złączyła z neurochirurgią, brała udział w skomplikowanych operacjach. Przeniesienie Kliniki do nowego szpitala przy ul. Banacha, powierzono Barbarze Łodyńskiej (31 sierpnia 1975 r) . Dzięki jej zdolnościom organizacyjnym przerwa w działalności operacyjnej trwała tylko jeden dzień.

Barbara miała bardzo duże doświadczenie zawodowe. Powierzono Jej funkcję instruktorki uczennic szkół pielęgniarstwa. Wyszkoliła bardzo dużą grupę pielęgniarek instrumentariuszek neurochirurgicznych z całej Polski. Posiadała wiele zalet a najcenniejszą było zamiłowanie do pracy. Była ceniona przez kierownictwo za wyjątkową troskliwość o chorego. Chętnie przyjmowała na siebie dodatkowe zadania i obowiązki.

Zmarła 4.10.1981 r. w Klinice, której oddała całe serce.

Opracowała Grażyna Gierczak

na podstawie materiałów zgromadzonych w CAPP oraz zdjęć przekazanych przez Danutę Falińską koleżankę Barbary Łodyńskiej.

Pierwszy zespół Neurochirurgii rok ok. 1946 przed budynkiem Neurochirurgii na Oczki	Prof Lucjan Stepień podczas operacji neurochirurgicznej	Zespół Kliniki lata 60-te ul. Lindleya	Zespół Kliniki, rok ok. 1962 Korytarz NCH na Oczki	Barbara Łodyńska ul. Banacha II połowa lat 70-tych	Barbara Łodyńska-kawiarnia ul.Banacha- II połowa lat 70-tych