Organizacje pielęgniarskie
Organizacja to grupa ludzi, zjednoczonych wspólną misją, ideą i postawionymi celami. Członkowie grupy współpracują ze sobą zgodnie z przyjętymi regułami i zasadami w sposób uporządkowany i skoordynowany. To całość składająca się z części, których działania przyczyniają się do jej osiągnięć.
- prowadzi z otoczeniem wymianę zasobów, informacji i idei
- ma własną strukturę,
- charakteryzuje się budową hierarchiczną
- dąży do doskonalenia się podnoszenia efektywności działań i sprawności organizacyjnej.
Powstawanie organizacji pielęgniarskich w świecie było ściśle związane z rozwojem nowoczesnego pielęgniarstwa, tworzeniem się profesjonalnych szkół wzorowanych na szkole pielęgniarstwa Florence Nightingale utworzonej przy Szpitalu św. Tomasza w Londynie 1860.
1869 – Organizacja Pielęgniarek Wykwalifikowanych – Stany Zjednoczone Ameryki Północnej.
1887 - Brytyjskie Towarzystwo Pielęgniarskie.
1898 - Fińskie Towarzystwo Pielęgniarskie.
Wydarzeniem epokowym decydującym o powstawaniu narodowych stowarzyszeń pielęgniarskich było powołanie w 1899 roku Międzynarodowej Rady Pielęgniarek (MRP) - International Council of Nurses (ICN).
Jednym z warunków reprezentowania środowiska zawodowego danego kraju i przyjęcia do ICN było zarejestrowanie narodowego stowarzyszenia pielęgniarek, do którego przynależność nie byłaby obligatoryjna.
Wróć do Tło historyczne – cele i zadania ICN
Polska
Przed pierwszą wojną światową na terenie poszczególnych zaborów działały liczne organizacje czerwonokrzyskie. Na szczególną uwagę zasługuje Galicyjskie Towarzystwo Czerwonego Krzyża, które pod koniec wojny otrzymało nazwę Krajowego Stowarzyszenia Czerwonego Krzyża we Lwowie z ekspozyturą w Krakowie. Skupiało ono licznie działające organizacje humanitarne, prowadziło szkolenia dla personelu pielęgniarskiego.
W kwietniu1919 powstało Towarzystwo Polskiego Czerwonego Krzyża na jego czele stanął Książe Paweł Sapieha, po jego rezygnacji funkcję prezesa przejęła Helena Paderewska. Towarzystwo pośród licznych zadań podjęło się działań na rzecz rozwoju zawodu pielęgniarskiego. Organizowało kształcenie pielęgniarek PCK oraz kursów dla pracowników pogotowia PCK.
Od maja 1919 Polski Czerwony Krzyż został oficjalnie uznany przez Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża.
W latach 1919 -1921 przy Zarządzie Głównym PCK działała Sekcja Pielęgniarek.
1 maja 1920 z inicjatywy Młodych Kobiet Chrześcijańskich, w porozumieniu z Sekcją Pielęgniarek PCK rozpoczął swoje działania Klub Pielęgniarek.
W 1923 powstało Stowarzyszenie Absolwentek Szkół Pielęgniarstwa. Zostało zarejestrowane w Ministerstwie Służb Wewnętrznych. Uzyskało osobowość prawną.
W 1925 powstało polskie Stowarzyszenie Pielęgniarek Zawodowych.
W latach 1931 – 1936 działał Związek Zawodowych Pielęgniarek Społecznych Rzeczypospolitej.
W okresie międzywojennym jedyną organizacją pielęgniarską mającą zasięg krajowy i międzynarodowy było Polskie Stowarzyszenie Pielęgniarek Zawodowych. Swoją działalnością objęło wszystkie zagadnienia związane z rozwojem pielęgniarstwa profesjonalnego w Polsce.
Kontynuatorem idei PSPZ po drugiej wojnie światowej stało się Polskie Towarzystwo Pielęgniarskie 1957.
Opracowała Krystyna Wolska – Lipiec
Zdzisław Abramek. Szkoła Pielęgniarstwa Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie (1929 – 1944), Polski Czerwony Krzyż Mazowiecki Zarząd Okręgowy w Warszawie. Warszawa 2003.
Jadwiga Kaniewska-Iżycka. Rozwój pielęgniarstwa w Polsce do roku 1950, cz.I, CMDNŚSZM, Warszawa 1987
Stefania Poznańska. Pielęgniarstwo wczoraj i dziś. PZWL, Warszawa 1988
