Stefania Michnowska z d. Pęska (1897-niez.)

Stefania Michnowska urodziła się 9.07.1897 r. w Warszawie w rodzinie inteligenckiej. Była córką Aleksandra Pęskiego i Michaliny z domu Wiśniewskiej. Matka zmarła, gdy Stefania miała cztery lata. W 1906 r. został aresztowany jej ojciec za pracę polityczną i osadzony w Warszawskiej Cytadeli. Stefania Pęska musiała wcześnie się usamodzielnić, odznaczała się nieprzeciętna odwagą i przedsiębiorczością. Jako 9-letnie dziecko pracowała w Patronacie Więziennym pod kierownictwem wybitnej działaczki społecznej Stefanii Sempołowskiej. Nosiła więźniom paczki i listy potajemne. W 1915 ukończyła kursy sanitarne organizowane przez Towarzystwa Warszawskie Naukowe Lekarskie i Higieniczne, rozpoczęła pracę samarytańską w Wydziale Lekarskim Szpital Dzieciątka Jezus. Jednocześnie uczęszczała do Gimnazjum Żeńskiego w Warszawie, które zostało ewakuowane w 1915 r. do Rostowa nad Donem w Rosji. Tam ukończyła Szkołę Pielęgniarską Sióstr Miłosierdzia i została przyjęta do Mińskiej Gromady Czerwonego Krzyża. Pracowała w czołówce niosąc pomoc żołnierzom i wygnańcom z kraju. Opiekowała się chorymi na tyfus plamisty i brzuszny, dyzenterię i cholerę. Podczas pracy zaraziła się i chorowała na cholerę. Po wyzdrowieniu w 1916 r. została oddelegowana do frontowego Szpitala Epidemicznego, w którym przebywali chorzy na tyfus plamisty i czarną ospę. W 1917 r. była przełożoną w 12 Konno-Sanitarnym transporcie niosąc pomoc rannym żołnierzom. W 1918 r. razem z rannymi została wzięta do niewoli. Potajemnie opiekowała się dziećmi polskimi chroniąc je przed rusyfikacją, w lipcu 1918 r. przywiozła je do Warszawy. Opiekę nad dziećmi przejęła Rada Główna Opiekuńcza, umieszczając je w Etapowym Schronisku. W maju 1919 r. zorganizowała sanatorium dla dzieci w Otwocku i pracowała tam przez kolejny rok. Następnie została powołana przez Polski Biały Krzyż i niosła pomoc rannym na froncie do czerwca 1922 r. Po powrocie do Warszawy z ramienia RGO pracowała na Kolonii Zdrowotnej dla Dzieci w Otwocku. W 1922 r. wyszła za mąż za kapitana Michnowskiego (oficera 34 pp.) i razem z mężem wyjechała do Białej Podlaskiej. Pracowała społecznie w PCK niosła pomoc żołnierzom i ludności w czasie epidemii i klęsk żywiołowych, szerzyła oświatę zdrowotną, organizowała kolonie letnie dla dzieci górników, opiekowała się także bezrobotnymi w ramach Bezpłatnej Opieki Lekarskiej. Pełniła funkcję radnej miasta. Jako kierownik Sekcji Opieki nad Matką i Dzieckiem założyła Przedszkole Rodzin Wojskowych, wzorowo nim kierowała. Cieszyła się wielkim uznaniem. W 1930 r. wraz z mężem przeniosła się do Tarnowskich Gór, tu również była zaangażowana społecznie w niesienie pomocy potrzebującym oraz czynnie włączyła się w walkę z pozostałościami germanizacji śląskiej. W 1939 r. mąż przeniósł ją do Piotrkowa Trybunalskiego chroniąc przed ewentualnymi prześladowaniami, sam poszedł na front i ślad po nim zaginął. Od początku wojny Stefania Michnowska udzielała pomocy rannym żołnierzom, ludności cywilnej, wysiedlonym i konwojowanym więźniom. Brała udział w pracy konspiracyjnej. Pracowała jako sanitariuszka PCK w punkcie sanitarno-odżywczym. Organizowała zbiórki na paczki dla więźniów obozów niemieckich. Od 1 sierpnia 1944 r. została zatrudniona przez PCK jako kierowniczka punktu sanitarnego na dworcu kolejowym w Piotrkowie Tryb., biura i składu sanitarnego. Otaczała opieką deportowaną do Niemiec ludność cywilną po upadku Powstania Warszawskiego. Ponownie prowadziła taki sam punkt i otoczyła opieką byłych jeńców powracających z Niemiec, więźniów obozów koncentracyjnych, ludność powracającą z wojennej tułaczki.

Od 1.04.1948 r. pracowała na stanowisku higienistki szkolnej Przychodni Obwodowej w Piotrkowie Tryb. Stworzyła właściwą opiekę nad młodzieżą, zwłaszcza nad dziećmi upośledzonymi ze szkoły specjalnej oraz ze środowisk zaniedbanych. Była prawdziwym przyjacielem dziecka.

W 1949 r. złożyła Państwowy Egzamin Pielęgniarski, nabywając uprawnienia i dyplom pielęgniarki.

W 1950 r. została oddelegowana do Zgierza na stanowisko przełożonej pielęgniarek w Szpitalu Epidemicznym, w celu zażegnania epidemii duru brzusznego. Miała doskonałe przygotowanie i ogromne doświadczenie zawodowe. Funkcje swoja pełniła z niestrudzoną energią osiągając doskonałe wyniki. Za dobrą i sumienną pracę otrzymała tytuł przodownicy.

31.07.1968 r. zakończyła pracę pielęgniarki przechodząc na emeryturę. Działała w Polskim Towarzystwie Pielęgniarskim.

Zawsze i wszędzie była wzorem niezwykłego poświęcenia, niespożytej energii w pełnieniu obowiązków pielęgniarskich oraz przykładem wybitnego humanizmu. Miała doskonałe przygotowanie fachowe i ogromne doświadczenie. Wyjątkowo umiłowała dzieci. Była koleżeńska, uczynna, zawsze gotowa do pomocy drugim, działała wychowawczo na młode pokolenie.

Za swą postawę zawodową i społeczną była wielokrotnie nagradzana, otrzymała liczne dyplomy uznania.

Opracowała Grażyna Gierczak na podstawie materiałów zgromadzonych w CAPP oraz przekazanych przez Wacławę Juszkiewicz - Kamieńską

Świadectwo kursów sanitarnych z 1915 r.	Legitymacja Polskiego Komitetu Pomocy Sanitarnej	Łódź lata 50.XX w.-Stefania Michnowska w czarnej kurtce z teczką stoi przed karetką pozostawioną przez misję Duńskiego Czerwonego Krzyża	Dyplom PCK 1967 r.