Janina Szybińska 1913 - 1974
Janina Szybińska urodziła się w Warszawie w 1913r. Córka Michała i Barbary z domu Winter. Wychowywana w rodzinie robotniczej w tradycji poszanowania człowieka.
W 1925r. była uczennicą Państwowego Gimnazjum Humanistycznego im. Klementyny z Tańskich Hoffmanowej w Warszawie. Gmach szkoły mieścił się u zbiegu ulic Marszałkowskiej i Sienkiewicza. Maturę zdała w 1932r. Od jesieni 1932r. była w rejestrze słuchaczek kursu IX-go Szkoły Pielęgniarstwa PCK przy ul. Smolnej 6, którą ukończyła w styczniu 1935r.
Przez dwa lata pracowała w Łukowie w ośrodku zdrowia PCK. Powróciła do Warszawy i pracowała jako instruktorka, zasad pielęgniarstwa ogólnego potem społecznego, w Szkole Pielęgniarstwa PCK w Warszawie, prowadząc szkolenie w zakresie pielęgniarstwa domowego.
W czasie II wojny światowej wraz ze starszymi uczennicami i instruktorkami pracowała w szpitalach wojskowych. Jesienią 1941r. została wicedyrektorką Szkoły na ul. Smolnej. W 1942r. okupant zlikwidował działalność PCK. W domu opiekowała się i utrzymywała młodszą o 14 lat siostrę Henrykę, mimo to włączyła się do pracy konspiracyjnej. Od kwietnia 1942r. była jedną z łączniczek, miała pseudonim „Sława”, w Wydziale Legalizacji i Techniki – Oddział II Komendy Głównej AK, kierowanym przez „Agatona” – Stanisława Jankowskiego. W latach 1943-1944 włączyła się również intensywnie w szkolenie sanitariuszek dla potrzeb konspiracyjnego wojska. W czasie Powstania Warszawskiego pod jej kierunkiem zorganizowano w szkole punkty sanitarne i opatrunkowe.
Po upadku Powstania dotarła do Kielc, gdzie pracowała w Okręgu PCK.
Po zakończeniu działań wojennych w 1945r. wróciła do Warszawy, pracowała w Zarządzie Głównym PCK w charakterze referentki do spraw pielęgniarstwa.
7.11.1948r. została mianowana dyrektorką Szkoły Pielęgniarstwa zorganizowanej przez Związek Zawodowy Pracowników Służby Zdrowia. Była to szkoła dla osób z awansu społecznego, dająca szansę salowym zdobycia zawodu przez dopełnienie wykształcenia ogólnego i przerobienia pełnego programu szkoły pielęgniarstwa. Celem było uzupełnienie nielicznych po wojnie kadr pielęgniarskich. Absolwentki otrzymywały pełne uprawnienia zawodowe. Szybińska prowadziła Szkołę do 1949r. W tym czasie rozpoczęła studia w Państwowej Wyższej Szkole Higieny Społecznej, prowadzonej przez prof. Kazimierza Dąbrowskiego. Podjęła pracę instruktorki pielęgniarstwa z Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, potem w Departamencie Profilaktyki i Leczenia w Ministerstwie Zdrowia. Po uzyskaniu dyplomu w 1951r. wstąpiła na Uniwersytet Warszawski na Wydział Filozofii Społecznej. Stopień magistra filozofii w zakresie psychologii uzyskała 18 września 1953r. Od października tego samego roku zaczęła pracować na oddziale psychiatrii sądowej w Instytucie Psychoneurologii w Pruszkowie na stanowisku młodszego asystenta. Od 1961r. awansowała na stanowisko starszego asystenta naukowo-badawczego. Uczestniczyła w zespole, który opracowywał zagadnienie „Ekspertyzy osobowo-psychiatrycznej opartej na podstawie 2000 badanych przypadków”. Zgodnie z ukończonym kierunkiem studiów rozpoczęła pracę w Głównej Poradni Zdrowia Psychicznego.
Równocześnie pracowała w szkołach pielęgniarstwa, w Studium Nauczycielskim Średnich Szkół Medycznych i na kursach podyplomowych dla pielęgniarek prowadziła zajęcia z psychologii ogólnej i rozwojowej. Pracowała również społecznie. W latach 1945-1947 była przewodniczącą miejscowej Rady Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia. W latach 1947-1949 była członkiem Zarządu Głównego Pracowników Służby Zdrowia, pełniąc funkcję w Sądzie Honorowym. Należała do Ligii Kobiet, TPPR, PCK. Pracowała w Komisji Historycznej przy Zarządzie Głównym Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego. Brała udział w wielu komisjach opracowujących programy pielęgniarstwa ogólnego i psychiatrycznego.
W latach 1968-1973 była członkiem Głównej Komisji Olimpiady Pielęgniarstwa. Była stałym członkiem Komisji Egzaminacyjnych w Szkole Pielęgniarstwa Dziecięcego w Warszawie. W ostatnich latach życia prowadziła wykłady z wybranych zagadnień psychologii w parafii przy ul. Karolkowej dla młodzieży przygotowującej się do zawarcia małżeństwa. Z powodu choroby pod koniec 1973r. wycofała się z pracy zawodowej i społecznej. Zmarła 10 października 1974r. Została pochowana na Cmentarzu Wolskim w Warszawie.
Odznaczona była Złotym Krzyżem Zasługi -1959r. i Odznaką za wzorową pracę w Służbie Zdrowia -1969r.
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski 1974r.
Opr: Anna Bujnowska
