Władysława Glińska (1923-2001)

Urodziła się 2.01.1923 r. w Ostkach powiat Sarny (Wołyń). Ojciec Antoni i matka Zofia z domu Giedwiłło.   Dyplom pielęgniarski otrzymała w 1944 r. po ukończeniu czterdziestego pierwszego kursu Warszawskiej Szkoły Pielęgniarskiej.

Jeszcze w czasie nauki w szkole, podjęła się pracy konspiracyjnej wstępując w 1942r. do ZWZ AK. W czasie Powstania Warszawskiego działała w oddziale „Bakcyl” (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) – III Obwód „Waligóra” Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej, pracując w punkcie sanitarnym w kościele św. Wojciecha na Woli. Prowadziła jednocześnie szkolenia sanitariuszek w udzielaniu pierwszej pomocy.

Po upadku Powstania z Warszawy wyszła razem z ludnością cywilną, z którymi dotarła do niemieckiego nazistowskiego obozu przejściowego Dulag 121 w Pruszkowie. W obozie pracowała jako pielęgniarka, niosąc pomoc ludności cywilnej i szereg osób wyprowadziła z obozu. 22-letnia Władysława, członkini Armii Krajowej, uratowała wiele osób (szacunkowo od kilkudziesięciu do kilkuset). Pomoc jej polegała na dostarczaniu żywności oraz świadczeniu opieki pielęgniarskiej. Większą część dnia spędzała w obozie pracując z lekarzem, pomagała w wydostawaniu z obozu uwięzionych ludzi poprzez symulację choroby i jego transport do szpitala. Niektórych wyprowadzała pod osłoną nocy poprzez tajne przejścia wskazane przez zaufanych kolejarzy. Było to bardzo ryzykowne i niebezpieczne. Innym sposobem ucieczki z obozu było przebranie więźnia w strój pielęgniarski lub lekarski i opuszczenie obozu w grupie wraz z nim. W swoim mieszkaniu na Żbikowie udzielała czasowego schronienia także tym, którym udało się uciec z obozu. Władysława pomagała zupełnie bezinteresownie. Za poświęcony czas, energię i bezpieczeństwo nie oczekiwała materialnej wdzięczności, stanowczo jej odmawiała. Z przyczyn niewyjaśnionych w listopadzie 1944r. została aresztowana przez gestapo i do stycznia 1945 r. więziona w więzieniu w Łodzi.

Po wojnie początkowo pracowała jako kierownik Domu Dziennego Pobytu Rencistów, a od 1947 r. podjęła pracę pielęgniarki w Stacji Pogotowia Ratunkowego w Warszawie. Na tym stanowisku przepracowała 31 lat do przejścia na emeryturę w 1978 r. Jednocześnie pracowała przez 19 lat w ZOZ Praga Południe w niepełnym wymiarze godzin.

W trakcie pracy zawodowej aktywnie działała społecznie w Sekcji Pielęgniarskiej Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia w komisjach: Pojednawczej, Zdrowia, Leczenia Alkoholików. Przez wiele lat współpracowała też z redakcją „Telewizji Nocą” przy realizacji programu poradnikowego. W trakcie jego trwania widzowie dzielili się swoimi dramatami, trudnymi rozmowami, czy trudnymi wyborami. Władysława Glińska, jako jedna z uczestniczek programu starała się nieść pomoc zgłaszającym się widzom, dzieląc się swoim doświadczeniem, wiedzą i mądrością życiową.

Po przejściu na emeryturę podupadła na zdrowiu przeszła proces nowotworowy i chorowała na szereg schorzeń przewlekłych. Zmarła 27.11.2001 r.

Opracowała   Grażyna Wysiadecka

Na podstawie materiałów historycznych CAPP

oraz artykułu w Zeszytach Muzeum Dulag 121, Nr 1, Pruszków 2015.  autor Michał Kazimierz Gajzler wnuk Władysławy Glińskiej.

Ankieta uczestnika Powstania Warszawskiego 1/2		Ankieta absolwentki Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa 1/2		Ankieta absolwentki Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa dla  potrzeb 60 rocznicy utworzenia szkoły 1/2