FELIKSA BURZYŃSKA (1910-1981)

Urodziła się 6 listopada 1910 r. w niezamożnej rodzinie, we wsi Chliwne w powiecie kostopolskim – gmina Bereźnowska. Ojciec Jan, matka Paulina z Adamczewskich Burzyńska. Po ukończeniu szkoły powszechnej w latach 1934-1936 uczestniczyła w kursie pielęgniarskim we Lwowskiej Szkole Pielęgniarstwa. W 1937 r. podjęła pracę w charakterze pielęgniarki w Szpitalu Powszechnym we Lwowie. Tu po raz pierwszy poczuła potrzebę  pomagania chorym. Gdy wybuchła II wojna światowa przedostała się do Warszawy i do  1941 r. zajmowała się prywatną praktyką pielęgniarską. Od tego czasu na resztę życia związała się z Warszawą i wierna jej była w każdym momencie tak jak swojemu pielęgniarskiemu powołaniu. W latach 1942-1944 pracowała w Szpitalu Maltańskim. Tu zetknęła się bezpośrednio z działalnością konspiracyjną w Armii Krajowej. Przyjęła pseudonim ,,Szczęsna". Uczestniczyła w szkoleniach i szkoliła sanitariuszki i pielęgniarki. Od  wybuchu Powstania Warszawskiego trwała na swoim posterunku wraz z żołnierzami III Zgrupowania ,,Konrad-Krybar" na Powiślu, punkt przy ul. Smulikowskiego. Na pierwszej linii walki pomagała rannym i cierpiącym, których ciągle przybywało. Koniecznym stało się przenoszenie ich do szpitala polowego przy ul. Tamka (Dom Akademicki). ,,Szczęsna" została przydzielona do obsługi szpitala. Do końca powstania pracowała przy chorych i brała udział w akcjach wypadowych z żołnierzami. Taka akcja odbyła się pod koniec sierpnia na Uniwersytet Warszawski. Niestety została odparta a rannych trzeba było ratować. ,,Szczęsna" zawsze opanowana z miłym uśmiechem okazywała im dobroć i współczucie. Po upadku Powstania Warszawskiego dzieliła los współtowarzyszy walki opuszczając pieszo, pod eskortą Niemców Warszawę. Potem przechodziła piekło obozu Bergen-Belsen spełniając nadal powinności pielęgniarskie wobec potrzebujących pomocy. W 1945 r. po powrocie do zrujnowanej Warszawy natychmiast podjęła pracę w Państwowym Szpitalu Klinicznym przy ul. Oczki 6. Pracowała tu przez 10 lat sumiennie i ofiarnie zyskując uznanie pacjentów i szacunek przełożonych. Nie poprzestawała na pełnieniu obowiązków zawodowych, podwyższała swoje kwalifikacje uczestnicząc w kilku kursach specjalistycznych zakończonych egzaminami. W 1950 r. zdała egzamin przed Państwową Komisją Egzaminacyjną i otrzymała prawo wykonywania zawodu pielęgniarki. Ponadto podjęła naukę w Liceum Ogólnokształcącym dla pracujących i w 1957 r. mając 47 lat uzyskała świadectwo dojrzałości. Interesowała się psychologią i pedagogiką. Rozpoczęła studia na Uniwersytecie Powszechnym Towarzystwa Wiedzy Powszechnej. W latach 1955-1964 przyjęła obowiązki pielęgniarki w Higienie Szkolnej przy ul. Leszno 17 w Warszawie, a w latach 1964-1969 w Dziale Konsultacyjnym Wojewódzkiej Przychodni Higieny Szkolnej w Warszawie przy Placu Powstańców Warszawy nr 2. Od 18 maja 1969 r. do odejścia na emeryturę pracowała jako pielęgniarka w Przychodni Obwodowej przy ul. Erazma Ciołka. W pracy powierzano Jej opiekę nad młodzieżą, z którą szybko nawiązywała kontakt, służyła jej pomocą i radą. Była dla młodych wzorem nieposzlakowanej uczciwości, wielkiej odpowiedzialności za swój odcinek pracy. Jej zaangażowanie w pracę społeczną zasługiwało także na wielki szacunek i uznanie. Zapraszano Ją na akademie i spotkania z młodzieżą. Jako weteranka walk dzieliła się z nimi wspomnieniami z ciężkich lat okupacji wojennej i odbudowy kraju. Była aktywnym członkiem Towarzystwa Przyjaciół Warszawy. Przez kilka lat część swojej skromnej pensji przeznaczała na odbudowę stolicy. Niemal do ostatnich lat życia uczestniczyła w działalności Koła Kombatantów ,,Krybar". Partycypowała finansowo w składkach na fundusz odbudowy pomnika Powstańców z Powiśla. (Płyta ta obecnie znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim).

Feliksa Burzyńska to jedna z cichych bohaterek, pielęgniarek lat wojny. W pamięci bliskich i znajomych pozostała jako prawy człowiek i dobra Polka, która serce oddała chorym i Ojczyźnie. Zmarła 10 listopada 1981 r. W styczniu 1982 r. została wpisana w poczet Patronek Medycznego Studium Zawodowego nr 1 im. ,,Pielęgniarek Warszawy" w Warszawie przy ul. Parkowej 23.

Opracowała Hanna Kamińska na podstawie:

rękopisu własnego życiorysu  Feliksy Burzyńskiej Warszawa 1969 r.

wspomnień Zofii Banaszkiewicz pseudonim ”Bronka", Warszawa 1981 r.

życiorysu Feliksy Burzyńskiej ze zbiorów Komisji Historycznej w/wym. Studium

Materiały archiwalne w CAPP przy ZG PTP.

Przed Państwową Komisją Egzaminacyjną we Lwowie - 1937 r.	Feliksa Burzyńska z koleżankami - lata lwowske		książeczka porad lekarskich - 1948 r.	Koniec lat 40- w Państwowym Szpitalu Klinicznym przy ul. W.Oczki

Po dyżurze z koleżankami -lata 50-te	lata 50-te

Świadectwo - egzamin pielegniarski, 1950 r.	Zaświadczenie upoważniające do wykonywania zawodu pielęgniarki - 1953 r.		Kwestionariusz Rejestracyjny ZBoWiD - 1966 r.	Legitymacja Wojewódzkiego Ośrodka Matki i Dziecka - 1968 r.	Legitymacja - Medal za Warszawę 1939-1945 - 1968r

Legitymacja Odznaki Grunwaldzkiej - 1969 r.	Legitymacja Medalu Zwycięstwa i Wolności 1945  - 1969 r.	Zaświadczenie ZBoWiD o udziale w Powstaniu Warszawskim - 1971 r.	Własnoręcznie spisany życiorys	Ostatnie lata Feliksy Burzyńskiej