ZOFIA BOGATKOWSKA - ŁUBIENIOWA 1896-1976
|
. |
Odznaczenia:
|
Urodziła się 31 stycznia 1896 r. w Skowilnie. Rodzicami Jej byli Władysław i Maria z Hoppów Bogatkowscy. Naukę początkowo pobierała w domu. W 1913 r. wstąpiła na dwuletni kurs dla nauczycieli dzieci w wieku przedszkolnym. Po ukończeniu go pracowała jako nauczycielka. Z okresu pobytu w szkole zachowała się opinia charakteryzująca Ją jako uczennicę kończącą szkołę z wynikiem bardzo dobrym, poważnie traktującą naukę i przyszłą pracę, wyróżniającą się obowiązkowością i inteligencją. W pracy swej z dziećmi dała się poznać jako osoba oddana, zyskująca uznanie opiekunek i miłość dzieci. Po ukończeniu kursu dla sióstr PCK rozpoczęła pracę jako pielęgniarka w Szpitalu Wojskowym PCK w Warszawie a następnie w Sosnowcu (1920-1921). Była pielęgniarką oddziałową w oddziale zakaźnym w pawilonach duru plamistego. Jej olbrzymie poświęcenie wpłynęło na zmniejszenie umieralności wśród chorych. Osiągnęła to dzięki wprowadzeniu reżimu sanitarnego i poprawieniu warunków bytu chorych. Dowódca szpitala przedstawiał Ją jako wzór oddania samarytańskiej służbie. A ordynator szpitala zakaźnego w Warszawie wspominając Zofię Bogatkowską napisał: „Specjalne trudności przedstawiała obsada oddziału na cholerę, która budziła panikę wśród personelu lekarskiego, pielęgniarskiego i fizycznego. Praca młodej pielęgniarki bez dodatku zakaźnego na oddziale chorych na cholerę wskazuje na jej specjalną postawę, poczucie obowiązku i ofiarność”. W latach 1922-1925 była pielęgniarką społeczną w Polsko-Amerykańskim Komitecie Pomocy Dzieciom. Dokonywała inspekcji pracy opiekunek zdrowia w Lublinie, Chełmie, Kowlu, Łucku, Mińsku Maz., Radomiu, Kielcach i w Siedlcach. W latach 1925-1932 pracowała w Warszawskim Towarzystwie Przeciwgruźliczym. W 1932r. wstąpiła do Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa na kurs XXII. Ukończyła naukę z wynikiem bardzo dobrym w 1934r. otrzymała propozycję pozostania w szkole w charakterze nauczycielki-instruktorki. Jej uczennica Pani Helena Witkiewiczowa zapamiętała Ją jako osobę niepozorną, niskiego wzrostu, skromną, gładko uczesaną, która była bardzo stanowczą i wymagającą instruktorką. Od 1937r. do wybuchu wojny pracowała jako pielęgniarka rejonowa i instruktorka pielęgniarstwa domowego w II Obwodzie Ubezpieczalni Społecznej m. Warszawy. W okresie międzywojennym działała społecznie w Polskich Organizacjach Wojskowych na terenie Będkowa i Nałęczowa, brała udział w organizowaniu opieki medycznej. Od 31 sierpnia do 10 września podczas oblężenia stolicy, pełniła funkcję przełożonej pielęgniarek i opiekowała się rannymi w filii Szpitala Okręgowego Wojskowego nr 1 przy ul. Noakowskiego (w Gimnazjum Staszica). Od 10 września do 1 października 1939r. była pielęgniarką oddziałową w Szpitalu PCK nr 2 przy ul. Traugutta. Od 1 października 1939-1945r. powróciła do pracy pielęgniarki rejonowej w Ubezpieczalni Społecznej w Warszawie. W latach 1945-1946 została powołana na stanowisko referentki ds pielęgniarstwa w Rembertowie i w Warszawie. Z powodu braku mieszkania musiała zrzec się funkcji i wyjechała do Gdańska. Tam w 1946r. została instruktorką szkolną w Szkole Pielęgniarstwa a następnie referentką pielęgniarstwa w Wydziale Zdrowia MRN w Gdańsku. Do Warszawy powróciła w 1948r.i objęła stanowisko pielęgniarki oddziałowej w II klinice Chorób Wewnętrznych Szpitala Dzieciątka Jezus przy ul. Nowogrodzkiej. Na tym stanowisku pracowała dwa lata. Do 1951r. była pielęgniarką społeczną a następnie pielęgniarką oddziałową w Instytucie Reumatologicznym. Do 1955 r. pracowała jako starsza pielęgniarka w Przychodni Szpitala Dziecięcego przy ul. Kopernika. W latach 1955-1957 została zatrudniona w Laktarium przy ul. Pięknej. Przeszła na emeryturę w 1958r. i wróciła do pracy w/w przychodni w niepełnym wymiarze godzin do 1967r.Zmarła 13 lutego 1976r. Została pochowana zgodnie z życzeniem w mundurze pielęgniarskim na Cmentarzu w Wólce Węglowej.
Zofia Bogatkowska-Łubieniowa poza praca zawodową bardzo wiele czasu i sił poświęcała działalności społecznej.W latach 1954-1972 pełniła społecznie opiekę nad chorymi w ramach Stowarzyszenia Pań Św. Wincentego a Paulo przy Kościele Św. Krzyża w Warszawie. Uczestniczyła w organizowaniu opieki pielęgniarskiej w corocznych pielgrzymkach na Jasną Górę. Wybrała zawód pielęgniarki z potrzeby służenia innym. Pozostała w pamięci wielu osób, jako „ piękny wzór siostry oddanej bez reszty swej samarytańskiej służbie”.W 1992r. została wpisana w poczet Patronek Medycznego Studium Zawodowego nr1 im. „Pielęgniarek Warszawy” w Warszawie przy ul. Parkowej 23.
Opracowała Iwona Czapska
na podstawie materiałów archiwalnych CAPP
