Anita Zofia Serini - Brodniewicz (1922 – 1980)

Absolwentka Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa z 1941 roku.

Jej pobyt w szkole i lata bezpośrednio po jej zakończeniu wiążą się ściśle z tragicznymi losami Warszawy. Tu zastał  Ją wybuch wojny w 1939 roku i pełna mobilizacja personelu sanitarno medycznego. Po ukończeniu szkoły pielęgniarskiej podjęła pracę w Szpitalu Dzieciątka Jezus, w oddziale chirurgicznym.

Wstąpiła równocześnie do podziemnego Ruchu Oporu, gdzie przez cały czas okupacji spodziewając się otwartej walki z wrogiem przygotowywano wojskową służbę zdrowia. Od lipca 1944 roku była sanitariuszką AK pseudonim  „Zofia” w Komitecie Głównym Szefostwa Sanitarnego.  Z chwilą wybuchu Powstania Warszawskiego zgłosiło się na rozkaz do Szpitala Polowego nr 2 przy ulicy Widok 7 a potem Chmielnej 28 w hotelu Terminus. Tam pełniła nieprzerwanie pielęgniarską służbę dzień i noc na Sali operacyjnej i przy chorych. Wspominając ten okres doktor Kazimierz Dzik napisał „ pracowała tam jako siostra operacyjna, salowa i robotnik przy najcięższych pracach fizycznych przewyższając wszystkie kobiety i mężczyzn zatrudnionych w szpitalu” Po upadku  Powstania Warszawskiego Szpital na rozkaz dowództwa niemieckiego został przeniesiony do obozu jenieckiego Stalag IV b Zeithein w Saksonii.

Część personelu odeszła do PCK, pozostało dwóch lekarzy i kilkanaście pielęgniarek, Anita była wśród nich. Zajęła się przygotowaniem chorych do tej „podróży”. Myła ich, goliła, organizowała transport. Zadbała też o bieliznę, żywność, sprzęt medyczny, opatrunkowy, leki. W obozie została jeńcem nr 298807 w baraku 19. Tam też opiekowała się chorymi aż do wyzwolenia. W maju 1945 roku wstąpiła do Wojskowego Korpusu Sióstr Służby Zdrowia pod dowództwem brytyjskim we Włoszech i została przydzielona do Polskiego Szpitala Wojennego Nr 9/340 w Trani, została awans na siostrę operacyjną i stopień kapitana.

W grudniu 1946 roku została przeniesiona do Polskiego Szpitala nr 6 w Wielkiej Brytanii, a w marcu 1947 roku honorowo zwolniona na skutek repatriacji do Polski.

Po powrocie podjęła pracę w Katowickiej Służbie Zdrowia. W 1978 roku przeszła na rentę inwalidzką. Działała w wielu organizacjach i stowarzyszeniach na terenie Katowic i Warszawy.

Zmarła 12 listopada 1980 roku i została pochowana na cmentarzu ewangelickim w Katowicach

Opracowano na podstawie:

1. Życiorysu własnego A. Serini- Brodniewicz
2. Ulotki męża Jana Brodniewicza
3. Wywiadu przeprowadzonego z Zofią Brodniewicz- Woźniczko w dniu 12.12. 1982r przez I. Czapską
4. Wywiadu przeprowadzonego z Aliną Pawlas w dniu 6. 01. 1983r przez I Czapską
5. Wywiadu przeprowadzonego z panią Dziemian przez I. Czapską i H. Kamińską we wrześniu 1982r
6. Dokumentów będących w zasobach Komisji Historycznej
7. Sabina Dembowska „na każde wezwanie” PAX 1982 str. 180- 190
8. Wspomnienie Pielęgniarek Bronisława Magdalena Ochman „Szpital Powstańczy”, „Zeithein” PZWL Warszawa 1982

Opracowała: Iwona Czapska