Stanisława Usnarska 1921- 2014
„…wszak wiem, że pielęgniarstwo jest moją miłością, moją miłością jest PTP”
S .Usnarska
 |
Odznaczenia:
|
Stanislawa Usnarska urodziła się 20 kwietnia 1921 roku w Poznaniu. Była jedną z trójki dzieci Anety i Mariana Frankowskich. Wychowywała się w atmosferze umiłowania wiary i Ojczyzny. Była ukochanym dzieckiem ojca, który będąc adiutantem gen. Hallera nie mógł przebywać na stałe z rodziną. Po powrocie z Francji został na własną prośbę skierowany do Pińska skąd mógł częściej przyjeżdżać do najbliższych. Zmarł młodo. Po utracie męża Pani Aneta zmuszona była opuścić wraz z dziećmi Poznań. Zamieszkali u babci w Zakroczymiu. Warunki bytowe były trudne. Staszka rozpoczęła naukę w szkole powszechnej, przyklasztornej, prowadzonej przez OO. Kapucynów. Poziom nauczania i wychowania uczniów był tu bardzo wysoki. Dużo czasu poświęcano na naukę łaciny, pracę nad formacją charakteru oraz działalność społeczną. W szkole tej wstąpiła do harcerstwa, które jak twierdziła, odegrało znaczącą rolę w jej młodzieńczym życiu.
W 1938 roku matka ponownie wyszła za mąż i wraz z rodziną przeniosła się do Warszawy. Staszka marzyła o pielęgniarstwie. Przyjęcie do szkoły pielęgniarstwa związane było z szeregiem trudnych do spełnienia wymagań, z ukończeniem minimum gimnazjum, wniesieniem „wyprawki”, wpłacenie „wpisowego”. Sytuacji materialna rodziny nie sprzyjała realizacji marzeń. Rozpoczęła zatem naukę administracji, maszynopisania i stenografii. Po roku zdecydowanie odmówiła kontynuacji nauki. Za wszelką cenę pragnęła pielęgnować chorych. Najbliżsi nie akceptowali takiego wyboru, jednak po naradzie rodzinnej, dzięki wujowi, który był lekarzem, została zatrudniona w charakterze wolontariuszki w szpitalu w Bolesławcu. Tu została zauważona jako niezwykle pracowita, dociekliwa i troskliwa opiekunka chorych. Napisała list do Ministra Zdrowia z prośbą o wskazanie możliwości zdobycia kwalifikacji pielęgniarki. Otrzymała miejsce w Szkole Pielęgniarstwa przy ul. Kasprzaka, miejsce w internacie i możliwość ukończenia gimnazjum. Fakt ten przyjęła jako niezwykłe szczęście i zobowiązanie. Była bardzo dobrą uczennicą. Fascynowała ją chirurgia.
Po uzyskaniu dyplomu pielęgniarki, dyrektorka szkoły Luba Blum-Bielicka zaproponowała jej pracę w szkolnym oddziale chirurgii. Staszka miała nieustającą potrzebę pogłębiania wiedzy i umiejętności. Wyróżniała się energią, pracowitością i inwencją. Wkrótce została zatrudniona na stanowisku przełożonej pielęgniarek. Objęła je 17 października 1958 roku. Po strajku pielęgniarek w 1963 roku musiała opuścić to stanowisko. Została zatrudniona w lecznictwie otwartym na warszawskim Mokotowie. Po roku powróciła na ukochaną chirurgię. Podjęła pracę na kardiologicznym bloku operacyjnym w Szpitalu Kolejowym w Międzylesiu. Znów weszła w wir pracy i nauki. Otrzymała uprawnienia do asystowania przy operacjach na otwartym sercu.
Marzenia zawodowe spełniły się. W życiu osobistym również nastąpiły duże zmiany. W 1964 roku zawarła związek małżeński z wdowcem posiadającym troje dzieci. O mężu mówiła: „zawsze z mężem byliśmy gotowi nieść pomoc ”. Owdowiała w 1973 roku.
Stanisława Usnarska bardzo aktywnie działała na rzecz Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego. Zetknęła się z nim w początkach swojej pracy, dzięki kontaktom z Apolonią Antczak, ówczesną przewodniczącą Zarządu Stołecznego Oddziału PTP. Z pasją włączyła się w działalność tej organizacji.
Uczestniczyła w tworzeniu archiwum i biblioteki, współorganizowała spotkania i konferencje. Walczyła o siedzibę dla Zarządu Oddziału i Zarządu Głównego PTP.
Stanisława Usnarska podczas uroczystości wyświęcenia siedziby Zarządu Stołecznego Oddziału i Zarządu Głównego PTP przy ul Koszykowej 8.
W latach 1989-1993 pełniła funkcję przewodniczącej Zarządu Stołecznego Oddziału PP.
Zorganizowała kursy języka angielskiego dla pielęgniarek warszawskich, kierowała nim przez wiele lat. Do końca swojego, długiego życia była członkinią Głównej Komisji Historycznej. Opracowała rejestr szkół pielęgniarstwa, działalności artystycznej pielęgniarek w dziedzinie malarstwa, rzeźby, fotografii. Była aktywnym członkiem Stowarzyszenia Miłośników Teatru i Opery. Cieszyła się sympatią i uznaniem.
Zmarła 15 maja 2014 roku w Warszawie. Wśród osób żegnających Ją znalazła się grupa przedstawicieli Karmelu - Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych, do którego należała od wielu lat. Została pochowana na cmentarzu w Pyrach.
Opracowała: Krystyna Wolska-Lipiec
na podstawie dokumentów CAPP
 |
 |
 |
| Pismo z decyzją o przyznaniu lokalu dla PTP 18.III.1958. | Poświęcenie siedziby PTP w Warszawie przy ul.Koszykowej 8, 1958 rok.Wśród uczestników uroczystości:od prawej Stanisława Usnarska , trzecia od lewej w głębi Helena Rabowska-Witkiewiczowa, Teresa Buszewska, Wanda Osowska, Halina Stecka. | |
 |
 |
 |
 |
| Jubileusz 90-lecia urodzin: Stanisława Usnarska, obok Małgorzata Lisowska. | 14 kwiecień 2011 r. S.Usnarska przyjmuje życzenia od Marka Rafalskiego obok stoi Anna Secomska , siedzą Katarzyna Koronka,...,Kamila Łukaszewicz | Życzenia składają w imieniu Głównej Komisji Historycznej Krystyna Wolska-Lipiec i Jadwiga Gnich. | Stanisława.Usnarska, Krystyna Wolska-Lipiec |
