Seweryna Mikucka 1929 -

Seweryna była jedynym dzieckiem małżeństwa Zofii i Ksawerego Mikuckich. Urodziła się w Stanisławowie 10 października 1929r. Znaczący wpływ na jej dalsze życie i zainteresowania miał ojciec i jego fascynacja motoryzacją. Dziesięć lat swego dzieciństwa spędziła w domu rodzinnym we Lwowie, w centrum miasta w pięknym, czteropokojowym mieszkaniu. Ojciec Ksawery Mikucki był konstruktorem samochodów i właścicielem przedsiębiorstwa samochodowego. Dobra sytuacja materialna rodziny pozwalała na życie w dostatku i zapewnienie córeczce stałej opieki matki. Seweryna we wczesnym dzieciństwie poznawała walory techniki motoryzacyjnej. Ojcu zawdzięcza swoją pasję ujeżdżania motocykli, radość z kierowania samochodami i zainteresowanie sportem. Pani Seweryna chętnie opowiada o swoim dzieciństwie,  zabawach z koleżankami, o szkole prowadzonej przez siostry Sacre Coeur i o panującym w niej rygorze. Wakacje spędzała w majątku wujostwa w Ujrzejowicach k/ Przeworska. Lubiła te wyjazdy. Siedziba wujostwa to zespół pałacowo-parkowy z 1887r. W parku oprócz licznych alejek był staw, przy którym bawiła się pod troskliwą opieką matki i opiekunki. Z chwilą wybuchu wojny państwo Mikuccy, w obawie przed wywózką na Syberię, musieli opuścić Lwów, wielokrotnie zmieniali miejsce pobytu. W poszukiwania bezpiecznego miejsca dotarli do Warszawy. Zamieszkali na Mokotowie i tu przeżyli dramatyczny czas Powstania, po którym udało się im przedostać do Krakowa by zamieszkać w nim na stałe. Wykształcenie stopnia licealnego Seweryna rozpoczęła w 1945 r. w szkole PP. Prezenterek. Szkołę tę wspomina ze wzruszeniem z uwagi na relacje z nauczycielką wychowania fizycznego, która dla młodziutkiej pasjonatki sportu stała się autorytetem i serdeczną przyjaciółką. Ferie świąteczne i wakacje spędzała na obozach sportowych. Ukończyła kurs pływania i uzyskała uprawnienia do nauczania dzieci i młodzieży. Bardzo aktywnie działała szkolnym kole PCK. Wyróżniała się zdolnościami organizacyjnymi i wkrótce została wybrana prezeską kola. Dzięki fascynacji działalnością organizacji czerwonokrzyskich i za radą zaprzyjaźnionej nauczycielki wybrała szkołę pielęgniarstwa. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1950r. została przyjęta do prestiżowej Państwowej Szkoły Pielęgniarstwa  w Krakowie przy ul. Kopernika 25, na kurs XXXVII. Działalność szkoły była wzorowana na pierwszych szkołach pielęgniarstwa w Krakowie: Szkole Pielęgniarek Zawodowych i Uniwersyteckiej Szkole Pielęgniarek i Higienistek. Miała wspaniałe nauczycielki - absolwentki tej szkoły, prawdziwe wzorce osobowe: Elżbietę Borkowską, Hannę Chrzanowską, Wandę Marszałek i Apolonię Piątek. Bardzo szybko przekonała się, że zawód który wybrała jest tym, który powinna wykonywać. Oprócz obowiązków uczennicy z poświęceniem podejmowała trudne zadania – podczas epidemii Heine – Medine,  wolontaryjnie opiekowała się dziećmi w szpitalu zakaźnym.(W wolnych chwilach jeździła na rowerze, nawet podczas praktyk docierała ulubionym pojazdem do swoich pacjentów. )

Z chwilą uzyskania dyplomu pielęgniarki otrzymała od dyrektorki Zofii Kurkowej, propozycję pozostania w szkole w charakterze instruktorki – nauczycielki zawodu. Miała świadomość wyzwania przed jakim staje nie posiadając doświadczenia w pracy zawodowej ani  przygotowania pedagogicznego. Przyjęła tę propozycję z poczuciem wielkiej odpowiedzialności. Pracę rozpoczęła 1 września 1952r.  Nie przypuszczała, że zwiąże się z tą szkołą na 42 lata. Była nauczycielką – perfekcjonistką. Poświęcała bardzo wiele czasu na przygotowanie się do zajęć. W 1956 r. zastało jej powierzone nauczania pielęgniarstwa pediatrycznego, zarówno zajęcia teoretyczne jak i praktyczne. Bardzo lubiła tę pracę. Zwracała uwagę na indywidualną opiekę pielęgniarską nad dziećmi. Stała się prekursorką prowadzenia indywidualnej dokumentacji opieki nad powierzonymi dziećmi. W 1977r. dokumentacja ta została zaakceptowana również przez lekarzy i wprowadzona jako obligatoryjna w nauczaniu praktycznym przyszłych pielęgniarek. Mimo sukcesów w pracy nie ustawała w podnoszeniu swej wiedzy i umiejętności. W 1957 r. zdała egzamin państwowy dla nauczycieli średnich szkól medycznych. Podjęła studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie na Wydziale Filologiczno-Historycznym. Tytuł magistra pedagogiki uzyskała w 1969r. ( Praca magisterska była wynikiem badań nad przyczyną samobójstw u dzieci w okresie dojrzewania.) nawiązała kontakt z Centrum Doskonalenia Nauczycieli Średnich Kadr Medycznych. Uczestniczyła w szkoleniach dotyczących metodyki nauczania pielęgniarstwa pediatrycznego. W swojej działalności praktycznej wprowadziła zajęcia w oddziale niemowlęcym oparte o proces pielęgnowania. Od 1967 r. dzieliła się wynikami swojej pracy na łamach pism zawodowych. Wiele artykułów ukazało się w: Problemach Szkolnictwa i Nauk Medycznych, Biuletynie Medycznym CDŚKM, Szkole Medycznej oraz w „Domowym Poradniku Medycznym”. Jest również autorką materiałów pomocniczych wskazujących metody nauczania procesu pielęgnowania niemowlęcia i jego dokumentacji. Pracę tę wykonała na zlecenie Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej w latach 1974 – 1984. W latach 1976-1977 ukończyła kurs dla kierowników szkolenia praktycznego oraz kurs intensywnej opieki medycznej. W 1985r.uzyskała specjalizację nauczania pielęgniarstwa wieku rozwojowego II stopnia. Pani Seweryna sukcesy zawodowe zawdzięczała pasji i pracowitości. Nie bez znaczenia dla wyników jej działalności były kontakty międzynarodowe jakie nawiązała dzięki znajomości języka francuskiego, przynależności do Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego a nade wszystko dzięki ciekawości różnic w pielęgniarstwie na świecie. W latach 1965 – 1988 wielokrotnie uczestniczyła w konferencjach i szkoleniach organizowanych za granicą. Reprezentowała pielęgniarki polskie na kongresach międzynarodowych. Wraz z Heleną Rabowską -Witkiewiczową dwukrotnie uczestniczyła w kursach organizowanych przez WHO w Międzynarodowym Centrum Dziecka w Paryżu. Szkolenie trwało 6 – 8 tygodni , uczestniczyły w nim przedstawicielki 18 państw co dawało możliwość poznania różnic w opiece nad matką i dzieckiem w poszczególnych krajach. Na zakończenie kursu odbywany był staż w placówkach zgodnych ze specjalizacją zawodową uczestniczek. Seweryna Mikucka wybrała Szkołę Pielęgniarstwa w Soissons. Nawiązane tam relacje z dyrektorem szkoły  Georgem Van Dromme zaowocowały wieloletnią współpracą ze szkołą krakowską. W 1966 r. była delegatką M Z i OSp. na Kongresie w Bukareszcie gdzie przedstawiła sytuację średniego szkolnictwa medycznego w Polsce. W 1979r. wygrała Konkurs 3M organizowany przez Międzynarodową Radę Pielęgniarek (ICN). Uzyskała stypendium, dzięki któremu odbyła staże w szpitalach i szkołach pielęgniarskich we Francji i Szwajcarii. Podczas stażu w miejscowości Chambery zapoznała się  nieznanymi w Polsce metodami nauczania w szkole pielęgniarstwa oraz z najnowszymi metodami pielęgnowania dziecka i z dokumentacją pielęgniarską.  W latach 1981-1984  poznawała  metody pracy pielęgniarskiej w Szwajcarii w klinikach w Leysin i w Lozannie. Zdobywała i wymieniała doświadczenia z pielęgniarkami w oddziałach prowadzących szkolenie pielęgniarek w: Danii, Szwecji, Portugalii, Hiszpanii i Holandii. W 1990r. uczestniczyła z ówczesną dyrektorką szkoły Kazimierą Zahradniczek w Międzynarodowym Kongresie Pielęgniarek w Rouen. W tym też roku odbyła ostatni staż we Francji w oddziale pediatrycznym w klinice w Bordeaux organizowanym w ramach współpracy między organizacjami: „Lekarze Nadziei” i „Lekarze Świata”. Problematyka stażu to nowoczesne metody opieki nad matką i dzieckiem. Efektem tego pobytu było odbycie w tamtejszej klinice miesięcznego stażu przez pięć krakowskich pielęgniarek (1992). Wiedzę i doświadczenia zdobyte podczas pracy zagranicą przekazywała środowisku zawodowemu w licznych artykułach i publikacjach. Stały się ona podstawą do wprowadzenia innowacji w kształceniu pielęgniarek jak i w pielęgnowaniu dzieci. W czerwcu 1985r. przeszła na emeryturę.

Seweryna Mikucka mimo ogromu zajęć, pracy dydaktyczno-wychowawczej i naukowo-badawczej znajdowała czas  na pracę społeczną, którą jak wszystko czego się podejmowała traktowała bardzo odpowiedzialnie i z wielkim zaangażowaniem. Była członkiem Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego. Wchodziła w skład Zarządu Głównego, a w latach 1979 -1983 była członkinią plenum oraz przewodniczącą Komisji Szkoleniowej w Zarządzie Oddziału PTP w Krakowie. Swój talent pedagogiczny wykorzystywała do przygotowywania uczennic do udziału w Olimpiadach Pielęgniarstwa. Prowadziła kursy z zakresu udzielania pierwszej pomocy. W latach 1970- 1975 była kuratorem społecznym w sądzie dla nieletnich. W 1992r. organizowała kurs promujący zdrowia kobiet dla pracownic spółdzielni „Społem”. W latach 2005 – 2010 była członkinią komisji praworządności i porządku publicznego w Radzie Dzielnicy i Miasta Krakowa. W tym samym czasie działała w komisji rewizyjnej do spraw służby zdrowia w Hospicjum św. Łazarza w Krakowie. Pomagała osobom samotnym i chorym pracując w sekcji charytatywnej przy Bazylice św. Floriana. Była wolontariuszką w przychodni dla bezdomnych należącej do organizacji Lekarze Nadziei, udzielała pomocy pielęgniarskiej.

Poza pracą i działalnością społeczną nadal uprawiała sporty a dla uczennic organizowała liczne obozy i wycieczki. Nie przestawała rozwijać swej motoryzacyjnej pasji. Kupiła motocykl WSK 125 P, na którym odbywała długie i ciekawe wycieczki. Jedną z nich była wyprawa po całej Polsce, którą odbyła z mamą i ulubionym jamnikiem w 1959r. Liczba przebytych kilometrów była tak duża, że uhonorowano ją Złotą Odznaką Polskiego Związku Motorowego. Od tego czasu zaczęła się dla niej „era” samochodowa. Pierwszym autem był Fiat 126 p, następne to: Opel Corsa i Citroen C3. Najdłuższą wycieczkę liczącą 5700km. Do Lourdes we Francji odbyła wraz z mamą w 1991r. Samochód l jest nadal jej ulubionym środkiem lokomocji. Nadzwyczajna pracowitość i mnogość zainteresowań Seweryny Mikuckiej zdumiewa, W 1988r. wzięła udział i została laureatką konkursu na Ogródek przed blokiem, organizowanym przez Wydział Ochrony Roślin Urzędu Miasta Krakowa.

Działalność dydaktyczno-wychowawcza aktywność społeczna Pani Seweryny była  oceniana jako wybitna i w latach 1973 – 1978 została wyróżniona nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania II stopnia, a w 1984 r. Nagrodą Specjalną tegoż ministra. Została odznaczona licznymi medalami, odznaczeniami i wyróżnieniami. Nadal nie traci kontaktu z środowiskiem zawodowym. Na spotkaniach i uroczystościach jest zawsze oczekiwaną i gorąco przyjmowaną Koleżanką – wzorem do naśladowania. W swoim gościnnym domu organizuje spotkania towarzyskie, w których z radością uczestniczą koleżanki z kraju i z Francji oraz niezmiennie bliskie byłe uczennice.

herb szkoły	Wygrana - konkurs 3M 1979	Medal Komisji Edukacji Narodowej 1982	Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski 1984	Honorowe odznaczenie Samorządu Pielęgniarek i Położnych 2016	Honorowa Odznaka PTP 2017

Dyplom ukończenia Państwowej Szkoły Pielęgniarstwa  w Krakowie  1952	Dyplom studiów wyższych s.1  1969	Dyplom studiów wyższych s.2  1969	Wygrana w konkursie 3M 1984 poświadczenie

Seweryna Mikucka - zobacz dokumenty archiwalne