Barbara Pajchel - Szyc (1912 – 2001)

Szkoły:

- Gimnazjum Zrzeszenia Szkół Nauczycieli Szkół Średnich,

- Uniwersytet Poznański – Wydział Medyczny /pierwszy rok/,

- Szkoła Pielęgniarstwa PCK w Poznaniu.

- Egzamin państwowy pedagogiczny – uzyskała wykształcenie wyższe.

Barbara Pajchel – Szyc urodziła się w 1912 roku w Piotrkowie Trybunalskim. Od wczesnych lat młodzieńczych myślała o wyborze takiego zawodu, w którym mogłaby służyć ludziom. Pierwszy wybór padł na studia medyczne, które rozpoczęła w 1931 roku na Uniwersytecie Poznańskim. Po pierwszym roku musiała zrezygnować z nauki ze względu na pogorszenie się warunków materialnych rodziny. Wtedy zdecydowała się na wstąpienie do Szkoły Pielęgniarstwa PCK w Poznaniu. W trakcie nauki dała się poznać nie tylko jako wrażliwa na potrzeby chorych pielęgniarka, ale także jako osoba przejawiająca talent pedagogiczny. Dlatego po otrzymaniu dyplomu  w 1935 roku zaproponowano jej pracę w szkole, gdzie objęła stanowisko kierownika szkolenia teoretycznego, na którym pracowała do września 1938. Chcąc zdobyć gruntowną praktykę zawodową rozpoczęła pracę w Okręgowym Szpitalu Wojskowym w Łodzi w oddziale chorób wewnętrznych. Po roku wyjechała do Warszawy. Rozpoczęła pracę w Szkole Pielęgniarstwa PCK jako kierownik szkolenia teoretycznego. W najtrudniejszym okresie oblężenia Warszawy, we wrześniu 1939 wraz z innymi instruktorkami i uczennicami pracowała w Szpitalu Ujazdowskim  w oddziale VI. Z narażeniem życia pomagała w ewakuacji rannych w czasie bombardowań. Była podziwiana za odwagę i lubiana przez żołnierzy. Szpital był dla niej miejscem pracy i domem. W wyniku działań wojennych budynki szkoły uległy częściowemu zniszczeniu. Brakowało szyb w oknach i części dachu. Panowało zimno. W 1942 roku w związku z likwidacją działalności PCK szkoła przestała istnieć jako samodzielna placówka i stała się filią Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa. Pracowała w niej do wybuchu Powstania Warszawskiego, ale udziału w nim nie brała, była w tym czasie na urlopie poza Warszawą. Kiedy powrót do stolicy okazał się niemożliwy, we wrześniu 1944 podjęła honorowo pracę w PCK w Piotrkowie Trybunalskim jako instruktorka terenowa. W kwietniu 1945 przyjechała do Łodzi, gdzie osiedliła się już na stałe. Pierwszą pracę podjęła w zakładach przemysłu włókienniczego jako przełożona pielęgniarek. W styczniu 1946 została zaproszona do współpracy przy organizowaniu pierwszej w Łodzi szkoły pielęgniarstwa. Otrzymała w niej stanowisko wice dyrektora ds. szkolenia teoretycznego. Ucząc zawodu duży nacisk kładła na formowanie postaw kandydatek do zawodu. Była bardzo wymagająca ale rozumiała młodzież, Życzliwy stosunek do ludzi owocował sympatią słuchaczek i współpracowników. W latach 1953 – 1956 pracowała w Zespole Leczniczo- Zapobiegawczym przy ZPB im. Stalina. W zakładach tych zapoczątkowano nowy dział pielęgniarstwa – pielęgniarstwo przemysłowe. Wypracowywała metody pracy w tej nowej dziedzinie. Prowadziła instruktaż personelu składającego się głównie z tzw. pielęgniarek przyuczonych. Po powstaniu w Łodzi pierwszej pomaturalnej Szkoły Pielęgniarstwa przy Akademii Medycznej1956, kierowała w niej szkoleniem teoretycznym. W 1958 złożyła państwowy egzamin pedagogiczny uzyskując wymagane w szkolnictwie wykształcenie wyższe. Jej kompetencje, postawa i biegła znajomość języka francuskiego zostały docenione przez Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej. Została wytypowana do wyjazdu za granicę celem zapoznania się z organizacją szkół. W 1965 roku odwiedziła Belgię, Francję i Szwajcarię. Kolejnym krajem było Maroko. W Rabacie przygotowywała nauczycieli do  pracy w szkołach pielęgniarstwa, oraz kadrę kierowniczą do ośrodków zdrowia. Po dwu latach powróciła do kraju, na uprzednie stanowisko w Państwowej Szkole Pielęgniarstwa nr. 1. Pracowała jeszcze dwa lata następnie przeszła na emeryturę. Przez cały okres swej pracy zawodowej Barbara Rajchel – Szyc brała czynny udział w pracach społecznych w Związku Zawodowym Pracowników Służby Zdrowia w Komisji do spraw weryfikacji personelu medycznego. Była aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego, uczestniczyła w pracach Komisji Programowych. Będąc już na emeryturze jeszcze przez piętnaście lat udzielała się w pracach PTP.

W dowód uznania zasług była wielokrotnie odznaczana.

Zmarła w 2001 roku.

Opracowała  dr  Barbara Dobrowolska