URSZULA KRYSTYNA KULCZYCKA z domu MICHALIK (1932 – 1986)
 |
Odznaczenia:
|
Urszula Krystyna Kulczycka z domu Michalik urodziła się 22 grudnia 1932 r. w Warszawie w rodzinie robotniczej. W czasie okupacji hitlerowskiej rodzice Jej przebywali w obozie koncentracyjnym. Ojciec zginął w Mauthausen. Matka wróciła do kraju w 1945 r. Urszula po dwóch latach nauki w Gimnazjum im. Heleny Rzeszotarskiej w Warszawie przeszła do Seminarium dla Wychowawczyń Przedszkoli przy ul. Bema76, które ukończyła otrzymując tytuł wykwalifikowanej wychowawczyni przedszkoli. Jednak pracy w tym zawodzie nigdy nie podjęła. Pragnęła zostać pielęgniarką. Zapewne zamiłowanie do tego zawodu odziedziczyła po matce, która będąc salową przez wiele lat pracowała w oddziale chirurgii urazowej w Warszawie przy ul. Joteyki. Choć w hierarchii szpitalnej była podporządkowana pielęgniarkom, lubiła swoją pracę. Z dumą, satysfakcją i serdecznością pomagała pacjentom w znoszeniu trudności związanych z unieruchomienie w obrębie łóżka. Urszula Kulczycka w 1950r. wstąpiła do Państwowej Szkoły Pielęgniarstwa przy ul. Wilczej 9, którą ukończyła z wynikiem bardzo dobrym. Z nakazu pracy od 4 października 1952r. została zatrudniona jako pielęgniarka odcinkowa w Szpitalu Powiatowym w Więcborku. Po zmianie nakazu powróciła do Warszawy i od 10 listopada 1952r. podjęła pracę w Instytucie Matki i Dziecka w Międzylesiu. Wkrótce została pielęgniarką oddziałową czterdziestołóżkowego oddziału interny dziecięcej kierowanej przez prof. Raszka. Jednocześnie uzupełniała wykształcenie w Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących w Warszawie przy ul. Młynarskiej 2. W czerwcu 1957r. otrzymała świadectwo dojrzałości. Od 15 listopada 1957r. przeniosła się na kilka miesięcy do Ambulatorium Rembertowskich Zakładów Gumowych. Od 4 czerwca 1958r. rozpoczęła długoletnią pracę w Państwowym Szpitalu Klinicznym nr 1 w Warszawie przy ul. Lindley’a. Początkowo pracowała tu jako pielęgniarka odcinkowa, ale już od października 1958 r. została pielęgniarką oddziałową radioterapii, wkrótce objęła stanowisko przełożonej pielęgniarek całego szpitala. Mimo obciążenia obowiązkami zawodowymi, społecznymi i rodzinnymi stale i intensywnie podnosiła swoje kwalifikacje ogólne i zawodowe. Ukończyła kurs języka angielskiego, kurs dla pielęgniarek oddziałowych, szkolenie specjalistyczne w zakresie pielęgniarstwa chirurgicznego, kurs dla kierowniczej kadry pielęgniarskiej, szkolenie w zakresie wynalazczości, wyróżniając się wynikami wyższymi niż przewidywała norma testowego egzaminu dla oceny bardzo dobrej. Ponadto Urszula Kulczycka nie stroniła od dodatkowych obowiązków. W okresie wakacyjnym w 1970 r. zastępowała starszego inspektora d/s pielęgniarstwa wizytując kolonie letnie dla dzieci pracowników służby zdrowia w Grabinie. Była aktywną członkinią Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego. W 1974r. była członkiem Komisji Olimpiady Pielęgniarstwa w Kielcach i członkiem Komisji Sanitarno-Wczasowej wizytującej kwatery prywatne. W 1973 r. brała udział w uroczystościach wręczenia pierwszych dyplomów magistrów Wydziału Pielęgniarstwa Akademii Medycznej w Lublinie. W 1975r. jako przewodnicząca Komisji Organizacji i Technizacji uczestniczyła w otwarciu wystawy sprzętu medycznego w Poznaniu. Była autorką nowatorskich rozwiązań technicznych, konstrukcji sprzętów ułatwiających pracę pielęgniarek.
W sierpniu 1975 r. zapoznawała się z organizacją placówek szpitalnych w Finlandii i szkolnictwa medycznego w Helsinkach. Z uwagi na zajmowane stanowisko odpowiadała za całokształt szkolenia uczennic szkół pielęgniarstwa na terenie kliniki i za praktyki wakacyjne studentów medycyny. W 1983r. w okresie wakacji przez parę tygodni przebywała w Szwecji w celu poznania nowoczesnych metod leczenia chorych oraz pracy pielęgniarek na wszystkich stanowiskach w szpitalu. Urszula Kulczycka była człowiekiem o ogromnym sercu, całkowicie zaangażowanym w sprawy zawodu i kraju, działaczką społeczną i zwierzchniczką, na którą zawsze można było liczyć. W bezpośrednim kontakcie z chorymi dowiodła dużej cierpliwości oraz zrozumienia dla ich cierpienia. Ponadto była przykładną żoną i matką. Po śmierci małżonka Mieczysława, z zawodu inżyniera sanitarnego, samotnie wychowywała dwóch synów Edwarda i Jana. Mimo nienajlepszego stanu zdrowia pracowała niestrudzenie do końca 1985r.
Zmarła nagle 2 marca 1986 r. przeżywszy zaledwie pięćdziesiąt trzy lata.
Została pochowana w rodzinnym grobie na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.
W styczniu 1990 r. została wpisana w poczet Patronek Medycznego Studium Zawodowego
nr 1 im. „Pielęgniarek Warszawy” w Warszawie przy ul. Parkowej 23.
Opracowała Hanna Kamińska na podstawie:
- rozmów przeprowadzonych z pracownikami Państwowego Szpitala Klinicznego nr 1
- dokumentów uzyskanych z archiwum w/w szpitala
- artykułu w „Pielęgniarka i Położnaj” nr 10/325 1986 r. str.26-27
- materiałów archiwalnych w CAPP przy ZG PTP
 |
 |
 |
 |
| dyplom ukończenia Państwowej Szkoły Pielęgniarstwa 1952 r. | odręcznie pisany życiorys | świadectwo dojrzałości Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących, 1957 r. | Urszula Kulczycka z mężem Mieczysławem, lata 50 |
 |
 |
 |
 |
| Urszula Kulczycka jako przełożona pielęgniarek w latach 70 |
podziękowanie od kierownictwa Sztabu Wojskowego m.st. Warszawy za wkład w umacnianie samoobrony 1973 r. |
świadectwo ukończenia kursu w NOT - 1975 r. | opinia o Urszuli Kulczyckiej po ukończonym kursie n/t wynalazczości, wystawiony przez Radę Główną FSZMP 1975 r. |
 |
 |
 |
 |
| upoważnienie do przeprowadzenie kontroli spraw wynalazczości wydany przez Zarząd Główny Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia - 1975 r |
dyplom uznania z wkład w rozwój wynalazczości -1976 r.. |
świadectwo autorskie o dokonanie wzoru użytkowego - statyw szpitalny do zawieszania butelek - 1978 r.. |
nekrolog - 1983 r. |
