BARBARA LEOKADIA PURTAK zd. JESIONOWSKA 1929 - 2007

Urodziła się 12 stycznia 1929 r. w Karniszewicach gmina Górka Pabianicka powiat Łask. Była drugą spośród trzech córek Wacława i Leokadii Jesionowskich. Ojciec był pracownikiem PKP, matka pielęgniarką. Lata młodzieńcze panien Jesionowskich przypadły na czas wojny i okupacji. W przyszłości starsza siostra naszej bohaterki Halina ukończyła mikrobiologię , była kierownikiem laboratorium a młodsza została chemikiem i podjęła pracę w fabryce POLFA w Pabianicach. Barbara szkołę podstawową i III Państwowe Gimnazjum Ogólnokształcące ukończyła w Pabianicach. Wykazywała duże zdolności manualne, artystyczne, bardzo ładnie rysowała. Pragnęła studiować na Akademii Sztuk Pięknych. Świadectwa małej matury uzyskała w 1947 roku. Sytuacja materialna rodziny była trudna. Nadzieję na możliwość dalszej nauki w dobrych warunkach w dużym mieście, dawała szkoła z internatem. Zachęcona przez matką wyjechała do Łodzi i zgłosiła się do Szkoły Pielęgniarstwa PCK przy ul. Sterlinga 1/3. Została przyjęta i zamieszkała w internacie. Nie przypuszczała, że szkoła ta odegra bardzo dużą rolę w jej życiu i przygotowaniu do zawodu, który całym sercem pokochała. Niezwykłą postacią i wzorem do naśladowania była dyrektorka szkoły Maria Stencel, przyszła medalistka medalu im. Florence Nightingale, wybitna pedagog i wspaniały człowiek. Cieszyła się wielkim szacunkiem i autorytetem. Postawiła szkołę na bardzo wysokim poziomie pod względem nauki i kształtowania postaw przyszłych pielęgniarek. Stawiała wysokie wymagania zarówno sobie jak i uczennicom i gronu pedagogicznemu. Znakomicie dobrany zespół pracowników starał się zapewnić uczennicom dobre warunki do nauki ale przede wszystkim poczucie bezpieczeństwa jakże ważne dla pokolenia które miało za sobą traumatyczne przeżycia wojenne. Dla mieszkanek internatu organizowano spotkania dyskusyjne na interesujące tematy, często dotyczące filozofii i etyki prowadzone przez ulubionego i szanowanego przez słuchaczki, prefekta szkoły - jezuitę. Organizowano przedstawienia teatralne oraz różnego rodzaju gry i zajęcia towarzyskie, które młodzież oceniała jako „ zajęcia terapeutyczne”. Czas pobytu w szkole mijał szybko. Po zdaniu egzaminów absolwentki otrzymywały nakazy pracy, nadawane bez prawa wyboru i możliwości odwołania do komisji działającej w Ministerstwie Zdrowia. Dyplomowane pielęgniarki były kierowane do placówek Służby Zdrowia w całym kraju. Taka strategia miała na celu szybkie uzupełnienie brakujących kadr medycznych jak też organizację placówek opiekuńczych i leczniczych.

Barbara Jesionowska dyplom pielęgniarki wraz z nakazem pracy otrzymała w 1950 roku. Została delegowana na dwa lata, do pracy na stanowisku instruktorki pielęgniarstwa praktycznego w dwuletniej Szkole Pielęgniarstwa Dziecięcego w Warszawie przy ul. Nowogrodzkiej. Było to wielkie wyróżnienie i wyzwanie dla młodziutkiej adeptki sztuki pielęgniarskiej. W szybkim czasie stawała się nauczycielką, instruktorką. W tym też roku ukończyła półroczną Szkołę Instruktorek Pielęgniarstwa w Warszawie przy ul. Kasprzaka. (Miała ciągły niedosyt wiedzy zwłaszcza w dziedzinie pedagogiki. W kolejnych latach ukończyła Kurs Metodyki Oświaty Sanitarnej, Kurs dla Pielęgniarek Punktów Szczepień, a w roku 1975 ukończyła III Liceum Ogólnokształcące dla pracujących w Warszawie i otrzymała świadectwo maturalne).

Pracę rozpoczęła 15.01.1951. Zamieszkała w internacie szkoły, co nakładało na nią obowiązek pełnienia dyżurów wychowawczych (1 dyżur w tygodniu). Do jej zadań instruktorskich należało również uczestniczenie w działalności oświatowej prowadzonej przez PCK wśród pracowników różnych zakładów pracy, jak też pracowników medycznych zatrudnionych w szpitalach prowadzących szkolenie uczennic szkół pielęgniarstwa. Barbara traktowała te zajęcia bardzo poważnie. Wraz z serdeczną koleżanką Anną Łacic opracowywały programy zajęć, oceniały stopień przygotowania personelu placówek prowadzących zajęcia praktyczne, organizowały szkolenia. Był to czas bardzo intensywnej pracy i nauki ale też i ważnych przeżyć osobistych. Wyszła za mąż za Czesława Purtaka, ekonomistę, zatrudnionego w Głównym Urzędzie Statystycznym. Małżonkowie zamieszkali na Saskiej Kępie, połączyło ich nie tylko uczucie ale również wspólne zainteresowania w tym zainteresowanie teatrem. Wkrótce zostali rodzicami. W 1952 urodziła się Małgosia. Warunki materialne rodziny nie pozwalały na zatrudnienie opiekunki do dziecka. Pogodzenie obowiązków rodzicielskich i zawodowych było bardzo trudne. Problem rozwiązał się sam. W okresie od 01.07 - 30.10.1953 Pani Barbara została zaangażowana do organizowania żłobka tygodniowego. Podjęła w nim pracę , która dawała możliwość zapewnienia opieki dziecku.

We wspomnieniach koleżanki Anny Łacic, Basia była bardzo dobrym organizatorem, osobą niezwykle odpowiedzialną, skrupulatną, dociekliwą, przy tym pogodną, gotową do natychmiastowego niesienia pomocy. Te cechy zauważyli jej pracodawcy i już na początku listopada 1953 została zatrudniona w Dzielnicowym Wydziale Zdrowia na stanowisku instruktorki pediatrycznej do kwietnia 1955, do chwili narodzin drugiego dziecka – Jasia. Dzieci były najważniejsze. Rodzice starali się zapewnić im jak najpiękniejsze dzieciństwo. Organizowali rodzinne wyjazdy nad morze do Sobieszewa, czasem trwające trzy miesiące. Pani Barbara wykorzystywała swoje zdolności manualne i artystyczne do szycia ubrań swoim pociechom. Po blisko dwuletniej przerwie w pracy powróciła do aktywności zawodowej. W latach 1957- 1960 była zatrudniona na stanowisku pielęgniarki pediatrycznej w ZOZ Warszawa Śródmieście a w latach 1960–1961 w dzielnicowej Przychodni Obwodowej nr 1 Warszawa Praga Południe . We wrześniu 1961 objęła stanowisko starszej pielęgniarki w Wojewódzkiej Stacji Sanitarno Epidemiologicznej. Funkcję tę pełniła do przejścia na emeryturę 30.11.1986. Dowodem uznania dla wiedzy, umiejętności i postaw Barbary było powołanie  jej w skład Komisji Kontroli Zawodowej przy Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej 1978 .W Komisji tej działała przez trzy kadencje.

B. Purtak w swoim bardzo pracowitym życiu znajdowała czas na działalność społeczną. Od powstania Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego 1957 pełniła w nim odpowiedzialne i znaczące funkcje. Była członkinią Komisji Rewizyjnej w ZG PTP, Sądu Koleżeńskiego oraz sekretarką. Od 1971 do 1996 r. była współorganizatorką Olimpiad Pielęgniarstwa, członkinią Okręgowej Komisji Olimpiady, a w latach 1988-1992 jej przewodniczącą. W latach 1989–2005 działała w Komisji Historycznej i w Archiwum przy ZG PTP. Dokumentowanie historii pielęgniarstwa stało się jej celem i dawało prawdziwą radość. Zbierała materiały pozostałe po likwidacji placówek np. Studium Nauczycielskiego Szkół Medycznych, dotyczące zawodu , jego historii , szkolnictwa medycznego. Nawiązywała kontakty ze starszymi koleżankami i od nich zbierała materiały mówiące o historii pielęgniarstwa, jego rozwoju i przemianach. Cechy jej osobowości skrupulatność, umiłowanie porządku, odpowiedzialność sprzyjały rozwojowi archiwum. Spędzała w nim bardzo dużo czasu , nawet w czasie pojawiającej się ciężkiej choroby porządkowała dokumenty, zabezpieczała je i wprowadzała młodsze koleżanki w tajniki pracy archiwisty. Barbara Purtak zmarła 21.06.2007 r. W relacjach osób , które ją znały, była osobą zawsze chętną do niesienia bezinteresownej pomocy. Opiekowała się koleżankami starszymi, niepełnosprawnymi , przebywającymi w domach opieki .  W jej dokumentach znalazłyśmy wiele dowodów wdzięczności i uznania. Wśród nich:

- podziękowanie za działalność w organach odpowiedzialności zawodowej

–pismo z MZIOS podpisał Tadeusz Szelachowski 1985 .

- podziękowanie za wieloletnią owocną pracę w Okręgowej Komisji Olimpiady Pielęgniarstwa z okazji 25 lecia OKOP – pismo od Zarządu Stołecznego PTP – podpisane przez przewodniczącą ZO Grażynę Kieżel 1996.

- dyplom uznania za wkład w organizowanie Olimpiad Szkół Pielęgniarskich  na terenie województwa stołecznego – dyplom wydany przez dyrektora Wydziału Zdrowia 1998 .

- podziękowanie za wieloletnią pracę w Głównej Komisji Historycznej – pismo od ZG PTP podpisane przez przewodniczącą ZG PTP Elżbietę Baum – Chróścicką 2005.

W dniu 16.09.2008r. miało miejsce uroczyste otwarcie Centralnego Archiwum Pielęgniarstwa Polskiego i nadanie mu imienia Barbary Purtak.

Opracowały na podstawie dokumentów CAPP

Maria Kocent i Krystyna Wolska Lipiec

Dyplom- Szkoła Pielęgniarstwa Łódź	Fotografia dyplomowa - Szkoła Pielęgniarstwa Łódź	Zaświadczenie upoważniające do wykonywania zawodu	Powołanie do Odwoławczej Komisji Kontroli Zawodowej	PTP Koszykowa lata osiemdziesiąte druga z lewej	VII krajowy Zjazd PTP - odznaczenia

Chwila zadumy	Powołanie  na przewodniczącą OKOP	PTP 2004 Barbara Purtak stoi pierwsza z lewej	Cetniewo VIII Kongres PTP		Archiwum - nadanie imienia Barbary Purtak