Szkoła Pielęgniarek Społecznych Związku Kas Chorych w Poznaniu

Po pierwszej wojnie światowej na terenach byłego zaboru Pruskiego, mimo istnienia już od 1921 roku Wyższej Szkoły Pielęgniarstwa PCK w Poznaniu, odczuwano wielki brak kadry pielęgniarskiej zwłaszcza dla potrzeb lecznictwa otwartego. Do1924 roku na terenie województw poznańskiego i pomorskiego powstało 78 stacji sanitarnych. Do ich zadań należało: prowadzenie akcji profilaktycznych, oświata sanitarna, wprowadzanie zasad opieki nad dziećmi, sprawowanie opieki nad chorymi w środowisku domowym oraz pomoc w nagłych wypadkach. Większość prac była prowadzona przez pielęgniarki.W gminnych stacjach sanitarnych  lekarze pełnili dyżury dwa razy w tygodniu.
Okręgowy Związek Kas Chorych w Poznaniu, uznał za konieczne szybkie przygotowanie fachowych sił pielęgniarskich. Realizację tego zadania rozpoczął w 1928 roku organizując kursy dla higienistek społecznych, prowadzono je do 1930 roku. Kierownictwo kursów stwierdziło, że nie dają one należytego wykształcenia a ich absolwentki nie są należycie przygotowane do czekających je zadań. Powstał projekt założenia szkoły pielęgniarstwa. Dzięki staraniom Dyrekcji Okręgowego Związku i pokonaniu  niezliczonych trudności, piątego kwietnia 1932 roku została otwarta Szkoła Pielęgniarek Społecznych Związku Kas Chorych w Poznaniu przy ul. Noskowskiego.
Pierwsze uczennice, w liczbie 20, zostały przyjęte piątego kwietnia 1932. Uroczyste poświęcenie szkoły odbyło się piątego listopada 1932 a w kwietniu 1933  została ona zatwierdzona przez Departament Służby Zdrowia Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej. Szkoła była przeznaczona dla trzydziestu dwu uczennic.
Zarządzanie szkołą podjęła Rada szkolna a stanowisko dyrektorki powierzono Jadwidze Szlagowskiej, znanej na terenie Poznania ze swej działalności społecznej, zdolności organizacyjnych, energii i entuzjazmu.
Wyposażenie szkoły odpowiadało wszelkim wymaganiom nowoczesnego szkolenia, oraz wymogom higieny i wygody uczennic. Posiadała salę wykładową i wzorowo urządzoną salę demonstracyjną. Ćwiczenia praktyczne z chemii i gotowania dietetycznego odbywały się w Szkole Handlowo – Przemysłowej.
Jadwiga Szlagowska w przemówieniu wygłoszonym w dniu poświęcenia  szkoły powiedziała: „Pielęgniarstwo szpitalne i społeczne stanowi zasadniczą i nierozerwalną całość i jako takie musi być traktowane. Jednakże głównym celem nowej szkoły, jej specjalnością niejako, jest przygotowanie uczennic do służby społecznej w dziedzinie zdrowia. Dążenie to znalazło swój wyraz nie tylko w opracowaniu szkoły, lecz również w kierunku jej i stosowanych metod wychowawczych”.
Program obejmował 26 miesięcy nauki. Przyjęto „blokowy” system nauczania, wyodrębniający okresy teorii i praktyki. Zajęcia z teorii trwały 245 dni, praktyka – 485 dni. wakacje 60 dni. Szkolenie praktyczne prowadzono w starannie dobranych placówkach: w  oddziale wewnętrznym Szpitala Kasy Chorych, oddziale chirurgicznym Szpitala Wojskowego, w prywatnej Klinice Położniczej i Ginekologicznej,  Uniwersyteckiej Klinice Dziecięcej, w uniwersyteckim ambulatorium ocznym i laryngologicznym, w laboratorium analitycznym i Ośrodku Zdrowia Kasy Chorych, w dziale miejskiej opieki nad ubogimi i w miejskich poradniach higieny zapobiegawczej. Współpraca z wybitnymi wykładowcami zapewniała Szkole wysoki poziom nauczania.
Szkoła istniała dwa lata, przyjęła zaledwie dwa kursy. Została zamknięta 15 lutego 1934 roku , kilka miesięcy przed ukończeniem nauki przez pierwszy zespół uczennic. Uczennice kontynuowały naukę i uzyskały dyplom w Poznańskiej Szkole Pielęgniarstwa PCK. Powodem zamknięcia szkoły była reorganizacja Ubezpieczalni Społecznej, której efektem była likwidacja Okręgowych Związków Kas Chorych.

Opracowały: Krystyna Wolska-Lipiec  i Jadwiga Gnich


Pielęgniarka Polska
Rok V; Lipiec – Sierpień – Wrzesień 1933; Nr 7-8-9

1/7	2/7	3/7	4/7	5/7
Pielęgniarka Polska

6/7	7/7
Pielęgniarka Polska		Wypis z Gazety Lwowskiej 1914r.