Jezierska Maria Barbara ( 1915- 1992 ) ekspert
1965-1973 TUNEZJA,MAURETANIA, konsultant
Barbara Jezierska była jedną z pierwszych Polek zatrudnionych przez WHO
( 1974 ).
W latach 1965-1973 przebywała w Tunezji i Mauretanii w charakterze eksperta WHO do spraw kształcenia pielęgniarek.
W Tunezji realizowała program kształcenia podyplomowego pielęgniarzy, przygotowujący do pełnienia funkcji przełożonych i oddziałowych w szpitalach. ( W tym kraju zawód pielęgniarki wykonywali mężczyźni).
Wykładała zagadnienia administracji i zarządzania, wybrane zagadnienia z psychologii i pedagogiki równocześnie nadzorując praktykę szpitalną słuchaczy. Organizowała egzaminy dyplomowe. Była autorką projektu regulaminów pracy dla pielęgniarek i personelu pomocniczego.
W drugim etapie projektu organizowała szkolenie pielęgniarzy do pełnienia roli nauczycieli praktycznej nauki zawodu. W wybranych szpitalach prowadziła doskonalenie oddziałowych. Z Jej inicjatywy, w realizacji projektu brali udział pracownicy WHO, odpowiedzialni za szczepienia ochronne, opiekę nad matką z dzieckiem, eksperci do spraw żywienia FAO. Celem prowadzonych zajęć było podniesienie poziomu opieki nad chorymi, oraz polepszenie metod pracy. Przez kolejne dwa lata była wybierana na członka Komisji Egzaminacyjnej CESSI w Dakarze, współpracowała z przedstawicielami Korpusu Pokoju i Fundacji Forda.
Od 1969 roku pracowała w Mauretanii w Szkole Pielęgniarzy i Położnych w Nouakchott - pierwszej i jedynej placówce w kraju, przyjmującej zarówno kobiety jak i mężczyzn (szkoła ta powstała w 1966 r.). Uczestniczyła w kształceniu i doskonaleniu pielęgniarzy i pomocy pielęgniarskich. Była odpowiedzialna za praktyki zawodowe słuchaczy, które wraz z kolegami Mauretańczykami nadzorowała i oceniała. Badała potrzeby w zakresie pomocy pielęgniarskiej, położniczej i sanitarnej.
Od 31 lipca do 24 listopada 1974 roku przebywała w Togo w charakterze konsultanta WHO dla zbadania potrzeb w zakresie kształcenia. Togo było jedynym krajem frankofońskim, który dysponował odpowiednią liczbą pielęgniarzy, a brakowało pomocy pielęgniarskich. Po odbyciu wielu narad, zapoznaniu się z ośrodkami zdrowia, szpitalami, po rozmowach z pracownikami placówek, zaproponowała kształcenie dwóch typów personelu:
- pomocniczego personelu pielęgniarskiego - praca pod nadzorem pielęgniarza dyplomowanego lub położnej
- personelu pomocniczego zdrowia publicznego , który pod kierunkiem pracowników dyplomowanych zapewniłby nadzór epidemiologiczny, oraz wykrywanie źródeł zakażenia
Propozycja ta została zaakceptowana przez tamtejsze władze służby zdrowia. Barbara Jezierska była doradcą Ministerstwa Zdrowia w sprawach szkolenia pielęgniarzy i pomocy pielęgniarskich. Po zakończeniu pracy w Tunezji i Mauretanii została zaproszona do pracy w WHO jako konsultant ( 30.07.1974 r. - 24.10. 1974 r.). Jej zadaniem było udzielenie pomocy władzom Republiki Togo w określeniu zapotrzebowania na przygotowanie pomocniczego personelu pielęgniarskiego oraz zorganizowanie i uruchomienie szkoły. Po odbyciu wielu wizytacji i po przeprowadzeniu konsultacji w placówkach służby zdrowia, przygotowała wstępny projekt kształcenia, uwzględniający dwie kategorie personelu pracującego pod nadzorem: pomoce pielęgniarskie, oraz personel pomocniczy zatrudniony w podstawowej opiece zdrowotnej (medycyna społeczna ). Następnym etapem pracy było określenie obsady dydaktycznej szkoły, opracowanie wytycznych do organizacji szkoły, oraz ustalenie programów ramowych szkolenia teoretycznego i praktycznego dla obu grup słuchaczy. Projekt w całości został zatwierdzony przez Ministerstwo Zdrowia.
Po powrocie do kraju Barbara Jezierska podjęła pracę w Dziale Metodycznym Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie, dzieląc się swoimi doświadczeniami i głęboką wiedzą. W 1976r. przeszła na emeryturę, ale nie przestała żyć pielęgniarstwem, do śmierci zaangażowana w pracę społeczną na rzecz środowiska zawodowego.
Opracowała Dorota Jacyna
Więcej materiału w sekcji "pielęgniarki na frontach - II wojna światowa":Jezierska Maria Barbara
