NAGÓRSKA HELENA 1886 –1974
 |
Odznaczenia:
|
Helena Nagórska urodziła się 23.07.1886 r. w Lublinie. Pracowała jako nauczycielka w Tarnowie. Po wybuchu I wojny światowej zaciągnęła się ochotniczo w szeregi sióstr Czerwonego Krzyża. Po ukończeniu kursów sanitarnych pracowała w sanatorium Czerwonego Krzyża we Lwowie, a następnie w Szpitalu Garnizonowym. Od 1916 r. pełniła funkcję pielęgniarki w austriackim szpitalu polowym. Za swą pracę została odznaczona Medalem Austriackiego Czerwonego Krzyża. Z chwilą odzyskania niepodległości rozpoczęła pracę w wojsku polskim, najpierw w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, a potem szpitalu polowym 301 i szpitalach wojskowych w Grodnie i Wilnie. Pełniła funkcję oddziałowej. Swoje obowiązki wykonywała wzorowo, otrzymała Krzyż Zasługi. Pielęgnowała chorych na tyfus żołnierzy. Miała opinię świetnej, zamiłowanej pielęgniarki, najlepszej koleżanki. Mimo ogromu wiedzy i doświadczenia pragnęła uzupełnić wykształcenie i w 1924 r. otrzymała dyplom Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa. W 1925 r. otrzymała stypendium Fundacji Rockefellera i wyjechała na roczne studia pielęgniarskie do Stanów Zjednoczonych Ameryki. Po powrocie objęła stanowisko asystentki i zastępczyni dyrektorki Warszawskiej Szkoły Pielęgniarskiej przy ul. Smolnej. W 1929 r. szkoła została przeniesiona do nowego budynku przy ulicy Koszykowej. W opuszczonych budynkach Polski Czerwony Krzyż utworzył własną szkołę, a pierwszą dyrektorką została Helena Nagórska. Szkoła w krótkim czasie osiągnęła wysoki poziom dzięki umiejętnie dobranemu zespołowi instruktorek, z Małgorzatą Żmudzką na czele. Szkoła dawała absolwentkom duży zasób wiadomości oraz kształtowała charaktery i odpowiednią postawę. W 1929 r. Helena Nagórska otrzymała najwyższe odznaczenie, Medal Florence Nightingale, za ofiarną pracę w czasie wojny i prowadzenie szkoły. Wyróżniona została również Odznaką Polskiego Czerwonego Krzyża. W latach 1937-1944 pracowała jako referentka w Polskim Towarzystwie Przeciwgruźliczym w Warszawie. W 1944 r. w czasie Powstania Warszawskiego zgłosiła się do pracy w szpitalu PCK przy ul. Smolnej. Została ciężko ranna, przez długi czas była leczona, ale pozostał jej trwały niedowład ręki. Po wojnie w 1946 r. objęła stanowisko dyrektorki szkoły pielęgniarstwa w Zabrzu. Była wzorem sumienności, pracowitości i koleżeństwa.
Piśmiennictwo:
1. Iżycka J., Pielęgniarki polskie zasłużone.[W:] Encyklopedia Pielęgniarstwa Bogusz J. (red.), Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1946, 636-637.
2. Nagórska H., Akta osobowe,
